ڇو مسافر کي ٿي رولين رُڃَ ۾ ؟!
سُونهن جو سانوڻ سدائين ڪين آ
جي انهيءَ اسرار کي سمجهي سگهين
پيار کان انڪار جو سوچين نه تُون.
لوڪ جي ڳالهين کي ڇاهي ڀل چون
چنڊ کي وهنجار نيريءَ ڍنڍَ ۾
منڊَ ۾ ويڙهيو پيو سنسار آ
بس اِهو ئي پيار آ جو راهَه ۾
ساهَه ۾ اٽڪي پيو ڪو نانءُ آ
هانءُ آ جو ڄڻ هٿن مان ٿو وڃي
تو چيو: ”توکي سڃاڻان ڪين ٿي“.
عاشقي ڄڻ موڪلائي وئي هلي
ڄڻ جلي وئي زندگيءَ جي ڊائري
شاعري توکانسوا، ڪهڙي ڪجي؟!
لفظ ٿيا سَڀُ اوپرا ۽ اجنبي
پيار جي تُون ڇانوَ ڇا لئه ٿي کسين؟!
ڇو مسافر کي ٿي رولين رُڃَ ۾؟!
اُڃَ ۾ پنهنجن اکين مان تُون پيار
ٻيهر جيئارِ.