تُنهنجي نديءَ ڏانهن
وئي اُڏامي اوچتو، دريون کولي ننڊَ
صبح تائين گهنڊ، وڳا تُنهنجيءَ ياد جا
”ڪٿي اڄڪلهه ٿا رهو؟“، هُن پُڇيو مون کان
مان ڄڻ ٽڪريءَ تان، هيٺ ڪِرندو ٿي ويس
مون سان گڏ رهي پئي، تنهائي ساڳي
جنهن سان گڏ جاڳي، آئون ڪٽيان ٿو راتيون
سڀڪجُهه ويو ڌُوڙِ ٿي، ڏنو جو ورتو
جيڪي ڏنو تو، ڪڏهن کُٽو سو ڪينڪي
تري ساڳيو سپنو، اکين ۾ آئيو
تو ٿي ڇڏايو، هٿڙو منهنجي هٿ مان
تُنهنجيءَ نديءَ ڏانهن، اُڃ اُماڻي مون
۽ ٿي ڏَسين تون، ڪربلا جي راههَ ڇو؟
جيون سان جُڙيل هي، خوشي ۽ ماتمُ
تنهنجو منهنجو غمُ، ملائي ٿو پاڻ کي