شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

عاشقيءَ جون آڱريون روشن هُجن

عاشقيءَ جون آڱريون روشن هُجن

ها مڃون ٿا پنهنجو ماضي شاندار
هي پُراڻو آهي قصو ٿي ويو
توڙي حصو هي اسان جو آهي پر
ڳالهِه ڪا هِن دؤر جي ويهي ڪجي
ٿي ويو ڪمزور آ قومي شعور
اجتماعي سوچَ ناهي، سوچجي
ڪو نئون اظهار کي لهجو ڏجي
ڪنهن نئين تاريخ کي رستو ڏجي
هر طرف آهن ڌمالون ديسَ جون
ويس پائي ٿا جمالا ڳائجن
جاڳَ جا ٿا سڀُ حوالا ڳائجن
نرتڪي موهن جي آهي رقص ۾
عڪس ۾ آهن ڪبوتر سُرمئي
ننڊ راهب جي اُڏامي آ وئي
ڪيئن نه هاريءَ جي هٿن مان آ ڦٽي
ڪا ابد جي آبشاري روشني
ڏاند گاڏيءَ جي پُٺيان ڪو ٻارڙو
ڌُوڙ ۾ ڊُڪندو وڃي، روئندو وڃي
ٻارڙي کي پيار ڏئي پرچائجي
پڳ پوڙهي پيءُ جي اُجري رهي
ڳاڙهو اجرڪ اڄُ امڙ کي پائجي
ماڳُ، جيڪو ڀاڳ جو ڏي ڀروسو
راڳُ، جيڪو جاڳ جو ڏي ترورو
گيت، جيڪو جيت جو ڏي حوصلو
آءُ نڪري ٿا هلون حُجرن منجهان
رقص کنوڻين جا ڏسون ڪڪرن منجهان
هل ته نيروليءَ کي ٿا مڃتا ڏيون
پيرَ اُن جيجل جا گڏجي ٿا ڇُهون
جا پئي ڪاوا جڙي ٽوپيءَ مٿان
آر پورهئي کان ڪري ڪوئي متان
ٿو وهي درياهُه پنهنجي ديسَ ۾
ڄڻ ته هي ويساهُه آهي ساهَه جو
آهي جنهن سان زندگيءَ جو سلسلو
هُو جياپو، جُستجوءَ جو مرحلو
ٿو ڏئي اڳتي وڌڻ جو آجپو
جاڳَ ۾ آهي اڃان جهونو اروڙ
سڏ ٿا ڪيئي پهاڙن کان اچن
ڀٽ ڌڻيءَ جي شاعريءَ جو آ وچن
ڪين رهندو بي خبر منهنجو وطن
عاشقيءَ جون آڱريون روشن رهن.