عاشقيءَ جون آڱريون روشن هُجن
ها مڃون ٿا پنهنجو ماضي شاندار
هي پُراڻو آهي قصو ٿي ويو
توڙي حصو هي اسان جو آهي پر
ڳالهِه ڪا هِن دؤر جي ويهي ڪجي
ٿي ويو ڪمزور آ قومي شعور
اجتماعي سوچَ ناهي، سوچجي
ڪو نئون اظهار کي لهجو ڏجي
ڪنهن نئين تاريخ کي رستو ڏجي
هر طرف آهن ڌمالون ديسَ جون
ويس پائي ٿا جمالا ڳائجن
جاڳَ جا ٿا سڀُ حوالا ڳائجن
نرتڪي موهن جي آهي رقص ۾
عڪس ۾ آهن ڪبوتر سُرمئي
ننڊ راهب جي اُڏامي آ وئي
ڪيئن نه هاريءَ جي هٿن مان آ ڦٽي
ڪا ابد جي آبشاري روشني
ڏاند گاڏيءَ جي پُٺيان ڪو ٻارڙو
ڌُوڙ ۾ ڊُڪندو وڃي، روئندو وڃي
ٻارڙي کي پيار ڏئي پرچائجي
پڳ پوڙهي پيءُ جي اُجري رهي
ڳاڙهو اجرڪ اڄُ امڙ کي پائجي
ماڳُ، جيڪو ڀاڳ جو ڏي ڀروسو
راڳُ، جيڪو جاڳ جو ڏي ترورو
گيت، جيڪو جيت جو ڏي حوصلو
آءُ نڪري ٿا هلون حُجرن منجهان
رقص کنوڻين جا ڏسون ڪڪرن منجهان
هل ته نيروليءَ کي ٿا مڃتا ڏيون
پيرَ اُن جيجل جا گڏجي ٿا ڇُهون
جا پئي ڪاوا جڙي ٽوپيءَ مٿان
آر پورهئي کان ڪري ڪوئي متان
ٿو وهي درياهُه پنهنجي ديسَ ۾
ڄڻ ته هي ويساهُه آهي ساهَه جو
آهي جنهن سان زندگيءَ جو سلسلو
هُو جياپو، جُستجوءَ جو مرحلو
ٿو ڏئي اڳتي وڌڻ جو آجپو
جاڳَ ۾ آهي اڃان جهونو اروڙ
سڏ ٿا ڪيئي پهاڙن کان اچن
ڀٽ ڌڻيءَ جي شاعريءَ جو آ وچن
ڪين رهندو بي خبر منهنجو وطن
عاشقيءَ جون آڱريون روشن رهن.