سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

1.11: منهنجي محبت جو پيغام، جيستائين به پهچي

ماني پوري ٿي، ٿانوَ کنيا ويا. سيٽون وري ڊگهيون ٿيڻ لڳيون. ايپرل ۽ روزا پارڪس، آئون انهن جي قيد مان آزاد ٿي هڪ ڀيرو ٻيهر اخوت ڏانهن مُڙڻ لڳس. وياڄ کان انڪار مسجد سان لڳاءُ. اخوت جو ايندڙ اصول رضاڪاريت آهي. رضاڪار ڪنهن به معاشري جو اصل مقصد آهي، اهي ماڻهو جيڪي پنهنجو پاڻ جي قيد مان نڪري سڄي انسانيت کي پنهنجو ڪري وٺن. رضاڪاريت صوفياڻون گُڻ آهي، درويشن جو طريقو، اها پيغمبرن جي نسبت آهي. خدمت جي ڪم ۾ رضاڪاريت نه هجي ته اهو ڪاروبار بنجي وڃي ٿو،اخوت جا ملازم به رضاڪار آهن، جو هو پگهار ته اٺن ڪلاڪن جي وٺن ٿا، پر هو صبح، شام، رات ڏينهن، گرمي سرديءَ جي پرواهه ڪرڻ کانسواءِ ٻارهن ٻارهن ڪلاڪ ڪم ڪن ٿا. هنن کانسواءِ سوين شاگرد، اُستاد ۽ سماجي ڪارڪن به ڪم ۾ جنبيل هوندا آهن. اخوت جو لفظ رضاڪاريت جو هم معنيٰ بنجي چڪو آهي ۽ اسان جا والنٽيئر پنهنجي سڃاڻپ Akhuwateers جي نالي سان ڪرائين ٿا. اخوت سان لاڳاپيل همراهه اهو ڪم ڪنهن جوف يا لوڀَ ۾ اچي نٿا ڪن، هو انسانيت جي ڀلائيءَ کي سياست يا ذاتي مفاد جي عينڪ سان نٿا ڏسن، هو هر قسم جي فرق کان مٿانهان رهن ٿا. اسين هڪ اهڙي سماج جي جوڙجڪ چاهيون ٿا، جتي هر شخص کي ساڃهه ۽ معاشي انصاف هجي. هر شخص کي زندگيءَ جون بنيادي گهرجون ملي سگهن. اسين باهمي سهڪار ۽ گڏپ جو هڪ اهڙو ماحول ٺاهڻ ٿا چاهيون، جنهن ۾ هر شخص پنهنجي لاءِ به سوچي ته ٻين جي لاءِ به. اخوت جو فلسفو سرمائيداري نظام جي بدران ”مواخات مدينه“ تان اخذ ڪيو ويو آهي. اخوت جا قرض فردن جي لاءِ نه پر گهراڻن جي لاءِ آهن. اسين سمجهون ٿا ته سماج ۾ گهراڻون ئي هڪ بنيادي ايڪائي آهي. گهراڻي کي ڪُل جي حيثيت سان سگهارو ڪرڻ گهرجي. مرد ۽ عورت جي ورهاست ان ايڪائيءَ ۾ ڏار ٿي وجهي. انهن سڀني ڪمن جي بنياد ۾ رضاڪاريت جو هئڻ ضروري آهي. پنهنجي ذات جي گهيري مان ٻاهر نڪري ٻين جي مدد ۽ اڳواڻي ئي هن ڪم کي اڳڀرو ڪندي.