2.22: ايندا مستن جا قافلا وچن پاڙهڻ
1994ع ۾ شڪاگو جي پهرين دوري جي دوران مونکي هتي هڪ هفتي کان به وڌيڪ ترسڻ جو موقعو مليو. اُن وقت آمريڪا ۾ اچ وڃ جون ايتريون پابنديون نه هيون ۽ ٻاهرين ملڪن مان ايندڙن کي شڪ جي نظر سان نه ڏٺو ويندو هو. نه وضاحتون ۽ نه ئي شڪايتون هيون. مونکي اهي مهربان مهانڊا ياد اچڻ لڳا، جن سان ان وقت شڪاگو ۾ مکا ميلو ٿيو هو. افتخار نسيم سڀني کان وڌيڪ ياد اچڻ لڳو، شايد اُن ڪري ته هو هاڻ هن جهان ۾ نه رهيو آهي. افتخار نسيم شڪاگو جو ڄاتل سڃاتل نالو هو. شڪاگو جي پاڪستاني ڪميونٽيءَ ۾ شايد ئي ڪو اهڙو شخص هجي جيڪو کانئس واقف نه هجي. هن جي زندگي ٻن انتهائن جي وچ ۾ گذرندي هئي. ساڻس محبت ڪندڙ، ساڻس بي حد محبت ڪندا هئا، جيڪي کانئس نفرت ڪندا هئا، اها به نفرت جي انتها تي پهچي ويندي هئي. فيصل آباد جي رهاڪن کي هڪ مشهور مقامي اخبار روزاني ”غريب“ اڃا به ياد آهي، جنهن جو مالڪ ۽ ايڊيٽر جو نالو خليق قريشي هو. خليق قريشي هڪ سلجهيل ۽ سمجهدار صحافي هو. افتخار نسيم سندس ئي پُٽ هو. هو نوجواني جي ڏينهن ۾ فيصل آباد ڇڏي شڪاگو اچي ويو ۽ پوءِ سڄي زندگي هتي ئي رهيو. شاعر، اديب ۽ دانشور، شڪاگو جي هوائن کيس آزاد منش بنائي ڇڏيو. پهرين هو شهري ۽ انساني حقن جو علمبردار بنيو ۽ پوءِ هن هم جنس پرستن جي حمايت به شروع ڪري ڇڏي. آئون جڏهن پهريون ڀيرو شڪاگو آيس ته هو مون سان ڏاڍي گرمجوشيءَ سان گڏيو. هن منهنجي اعزاز ۾ هڪ خوبصورت تقريب ڪوٺائي، جنهن ۾ ڪيترائي شاعر ۽ اديب دعوتيل هئا. ماني جي اها دعوت هڪ ننڍي مشاعري ۾ بدلجي ويئي. هن مونکي پنهنجن سنگتين سان به ملرايو، مون کي لڳو ته هو سڀ محبت جا ڳولائو آهن؛ تنها ۽ اُداس. بقول شخصي: غربت فقط دولت کان محرومي نه آهي، اڪيلائي به ته غربت آهي. سڄي دنيا ۾ ڪو به شخص اوهان جو دوست نه هجي، اوهان جو سهارو نه بنجي. اشفاق احمد هڪ ڀيرو چيو هو: اسان سڀني کي اهڙو ڪلهو گهرجي، جنهن تي ڪنڌ رکي ٻه لڙڪ لاڙي سگهجن، اهو ڪلهو نه ملي ته اسين غريب آهيون. افتخار نسيم ۽ سندس دوست، مونکي لڳو ته هو به اهڙي ئي غريبيءَ جو شڪار هئا. افتخار نسيم اجڙيل ۽ بي قرار ماڻهن جو دوست هو. خواجه سرائن سان محبت جو پهريون سبق به مونکي شايد ان ئي ڏنو. ”ماڻهو يا ته مون سان محبت ڪن ٿا يا نفرت“ افتخار نسيم اهو چوندي هن دنيا مان موڪلائي ويو، پر اڄ به ڪيترائي ماڻهو کيس ياد ڪن ٿا. نوشي گيلاني، معظم بن ظهور، پروفيسر رياض مجيد، امجد اسلام امجد. جهاز فضائن کي چيريندو اڳتي وڌندو رهيو ۽ مونکي افتخار نسيم جو هڪ شعر ياد اچڻ لڳو.
تو میرے ساتھ کہاں تک چلے گا میرے غزال،
میں راستہ ہوں مجھے شہر سے گذرنا ہے۔
افتخار نسيم ته مري چڪو آهي، پر اهو شعر مري نٿو سگهي. ٿوري ئي دير ۾ آئون افتخار نسيم جي شهر شڪاگو پهچڻ وارو هوس.