سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

2.10: هڪ خوبصورت ڊنر

ڪجهه دير ڪمپيوٽر ۽ ڪجهه دير آرام ۾ گذري ويئي. ڪيلي فورنيا جي خوشگوار موسم قدرت جو سهڻو تحفو آهي. آمريڪا جي اُڀرندي ساحل تي برف جي گهري چادر وڇايل رهندي آهي، پر هتي اعتدال ۽ توازن آهي. ايتري ۾ اعزاز به پهچي ويو. هن جي ايندي ئي گهر ۾ جهڙي ڪر رونق اچي ويئي. ڊنر جا مهمان هڪ هڪ ٿي پهچڻ لڳا، اهو ويڪ ائنڊ نه هو ۽ نه ئي وري ڪي مهمان ويجها رهندڙ هئا. آمريڪا ۾ موڪل واري ڏينهن کانسواءِ ماڻهو ڊنر تي اچڻ کان لنوائيندا آهن. پر اها عزاز جي محبت هئي ته ماڻهو پنهنجون مصروفيتون ڇڏي هتي اچڻ تي راضي ٿيا هئا. سني پنهور، صغير سيال، فاروق عزيز، فيصل جميل، محترمه زهره جميل ۽ فائزه ڀٽي شهرمان ٻاهر هئڻ جي ڪري پهچي نه سگهيا. اهي سڀ ڳچ وقت کان لاس اينجلس ۾ رهيل هئا. هڪ جهڙا ارادا کڻي اهي سڀ هت پهتا هئا. اڳتي وڌڻ جي جستجو، نئين دنيا جي ڳولا ۽ ڪجهه ڪري ڏيکارڻ جي ڌُن، آمريڪا ايندڙ هر شخص پنهنجي پاند ۾ اهائي موڙي کڻي هتي پهتو آهي. صغير سيال جو واسطو سيالڪوٽ سان آهي ۽ هو راندين جي وکر جو واپار ڪري ٿو. سني پنهور حيدرآباد سنڌ جو رهاڪو آهي ۽ ٻه ڏهاڪا اڳ آمريڪا پهتو هو. فاروق عزيز ساهيوال ۽ فيصل جميل جو واسطو لاهور سان آهي. انهن سڀني جو ڳاڻيٽو سيلف ميڊ همراهن ۾ ٿئي ٿو. مونکي انهن جي اخلاص ۽ بي تڪلفي گهڻو متاثر ڪيو. هنن جي سوچ هڪ آزاد ملڪ جي شهرين جي سوچ هئي. پاڪستان جي نالي سان هنن جا چهرا ٻهڪي ٿي اُٿيا. لاهور، سيالڪوٽ، ساهيوال ۽ سنڌ. وطن جي خوشبوءِ کين هڪٻئي سان جوڙي ڇڏيو هو. پاڪستان ۾ حالتن جي سنگيني انهن لاءِ تشويش جو ڪارڻ هئي. هو پنهنجي ڏک جو اظهار پڻ ڪندو رهيو، ”اسين ته هڪ خوبصورت ملڪ ڇڏي آيا هئاسين، پر اُتي هي سڀ ڇاپيو ٿئي؟“. ”اسين اڳتي وڌڻ بدران پٺتي ڇو پيا وڃون.“. ”هيءَ بدامني ڇو آهي؟“. ”؟بجلي جو گهوٽالو ڪڏهن ختم ٿيندو.“. ”ادارا ڪمزور ڇو پيا ٿين.“. ”اسين انتها پسند ڪڏهن هئاسين. مسجدن ۽ درسگاهن تي آپگهاتي حملا .“. ”اسين هڪٻئي جا ڪنڌ ڇو پيا ڪپيون.“. ”هي وڌندڙ بي روزگاري اسان کي ڪيستائين نيندي.“ اهي ۽ ان قسم جا سوال، پر هر سوال ۾ دردمنديءَ جي هڪ لهر هئي، هڪ اهڙي شڪايت هئي، جنهن ۾ اصلاح ۽ احوال جي خواهش ٿي نظر آئي. آئون انهن سوالن جا ڪهڙا جواب ڏيان ها، انهن سوالن جي جوابن جي کين به خبر هئي. ٽي.وي. چينلز جي ذريعي کين هرگهڙي جي خبر پي پئي. مون پنهنجي پَر ۾ وضاحتون پيش ڪيون، ڪجهه اندريان ۽ ڪجهه ٻاهريان سبب بيان ڪيا. الزام بهرحال پاڻ تي ئي آيو. دنيا ۾ جيڪڏهن ڪو ماڻهو ترقي ڪرڻ چاهي ته کيس ڪير ٿو روڪي سگهي. اهو اصول فردن تي نه پر قومن تي پڻ لاڳو ٿئي ٿو. قدرت ته هر ان شخص ۽ قوم کي نوازي ٿي، جيڪو ڪجهه ڪرڻ جي ڌن ۾ لڳل آهي. افسوس جو اسين پاڻ ئي شوق سفر کان محروم آهيون. مون کين هاڪاري پاسا ڏيکارڻ جي ڪوشش به ڪئي. ته سڀ ڪجهه خراب به نه آهي، مايوسي جي اُن اُڀ تي ڪجهه ڏيئا به ٻرن پيا. منهنجي ڳالهه ٻُڌي هو سڀ مُرڪيا، هو سمجهي ويا ته منهنجو اشارو ڪهڙي پاسي آهي. ائين ڳالهه ٻولهه جو رخ اخوت طرف مڙڻ لڳو.