1.19: هن خوشبوءِ جيان منهنجي پذيرائي ڪئي
جيئن ئي ڪانفرنس جي پُڄاڻيءَ جو اعلان ٿيو، ماڻهو منهنجي چوڌاري مِڙڻ لڳا. انهن ۾ ڪجهه پاڪستاني هئا. ڪئناڊا مان آيل هڪ شاگردياڻي شهرين چوڻ لڳي ”اڄ آئون ڪنڌ کڻي هلي سگهان ٿي.“ فيصل ايتري ته گرمجوشيءَ سان هٿ ملايو جو دل ۾ هڪ عجيب محبت گهر ڪري ويئي. ”اوهين نيويارڪ ڇو نٿا اچو.“ اوهان پاڪستان جي هڪ نئين شڪل پيش ڪئي آهي.“ ”اسان جي اسٽوڊنٽس ڪائونسل اوهان کي ڀليڪار ڪندي.“ سڀني پاسن کان دعوتون اچڻ لڳيون. مونکي لڳو ته پهريون پٿر اڇلڻ ڏکيو آهي، باقي لهرون ته پاڻ ئي جنم ٿيون وٺن. اخوت جي تصور ماڻهن جي ذهن ۾ هڪ نئين تصوير اُجاگر ڪري ڇڏي، ايثار، قرباني ۽ ڀائيچارو، منهنجي وطن ۽ منهنجي وطن جي ماڻهن جي اصل تصوير به اها ئي آهي. غربت، بي روزگاري، دهشت گردي، ڌماڪا، اغوا، ڀنگ، ڊرون... اهو سڀ بين الاقوامي حالتن جو نتيجو آهي. ڏهه ويهه سال پهرين اهو سڀ ڪجهه ڪٿي هو، پر مون ڪجهه ٻيو چوڻ مناسب نه سمجهيو. تڪرار ابلاغ جي منافي آهي، جنهن کي سچ جي ڳولا آهي، اهو پاڻ اسان وٽ اچي ۽ ڏسي ته ڇا وٺڻ وارا واقعي به ڏيندڙ بنجي رهيا آهن. ڇا قرباني جو فصل پرماريت جي ڪنڊن کي ڪڍي رهيو آهي. ان پذيرائي تي ڪنن ۾ مجيد امجد جي هڪ مشهور نظم جا ڪجهه لفظ ٻُرڻ لڳا... ميں اجنبي، ميں بي نشان، ميں پابگل... ميں لوح دل، یہ لوح دل... مواخات سان محبت ڪيڏي نه وڏي عزت ڏياري ڇڏي. وڏن جي محبت به وڏو بنائي ٿي ڇڏي.
سب میر کو دیتے ہیں آنکھون پہ اپنی
اس خاک رہ عشق کا اعزاز تو دیکھو