5.6: يوتي الحڪمته من يشاء
ڊيوڊ جي گرل فرينڊ فليچر اسڪول آف ڊپلوميسي جي شاگردياڻي آهي. هن اخوت جي ڪهاڻي ڪجهه ٻين دوستن کي ٻڌائي ۽ ائين اها ڳالهه فليچر جي اسڪول جي هڪ پروفيسر تائين پهتي. جڏهن پروفيسر ولسن کي اهو پتو پيو ته انهن ڏينهن آئون بوسٽن آهيان ته هن کي ڪا خوشي ٿي ڇا؟ هن هڪدم اي ميل جي ذريعي مون سان رابطو ڪيو ۽ ايم بي اي جي ڪلاس ۾ باقاعده ڳالهائڻ جي دعوت ڏني. پاڻ لاءِ اها ڳالهه ڏاڍي اهم هئي ته هوءَ گذريل ٽن سالن کان اخوت کي هڪ باقاعده ڪيس طور پڙهائي رهي هئي. رضاڪاريت، عبادت گاهن جو استعمال، وياڄ کان ڇوٽڪارو، اخوت مائيڪرو فنانس ۾ ايتريون ته نيون ڳالهيون متعارف ڪرايون آهن، جو آئون ڪافي وقت کان خيرت ۾ آهيان“. هن وڏي شوق سان ٻڌايو. اخوت کي ڪم ولسن سان متعارف ڪرائڻ جو ڪم ڪنهن ٻي نه پر اسان جي عزيز دوست ميلڪم هارپر ڪيو هو. جن ڏينهن هو همپشائر يونيورسٽي ۾ پڙهائيندو هو، تن ڏينهن هن اخوت تي هڪ ليک لکيو. اهو مضمون هن پروفيسر ڪم ولسن کي ڏياري موڪليو ۽ ائين اهو فليچر اسڪول جي ڪورس جو حصو بنجي ويو. آئون، ڊيوڊ ۽ سندس گرلد فرينڊ سان گڏ جڏهن اُت پهتس ته ڪم ولسن وڏي گرمجوشيءَ سان آڌ رڀاءُ ڪيو. هڪ ڪلاڪ جو ليڪچر سڄي ڪلاس وڏي دلچسپي ۽ ڌيان سان ٻڌو. اهي سڀ نوجوان سرمائيداري نظام ۾ رهڻ جي باوجود هڪ اهڙو جهان اڏڻ جا خواهشمند هئا، جنهن ۾ هر شخص کي عزت ۽ شان سان جيئري رهڻ جو موقعو ملي ۽ ان جي محنت جو ڦل سندس ئي جهوليءَ ۾ ڪري. اخوت ۾ کيس اهو ئي پيغام نظر آيو ۽ سڀ اُن وهڪري ۾ وهڻ لڳا. پروفيسر ڪم ولسن ان بي خوديءَ ۾ سڀني کان اڳيان هئي. هن پنهنجي پُڄاڻي وارن جملن ۾ اخوت کي هڪ بيان کان ٻاهر روحاني تجربي سان ڀيٽيو. هن پاران ملندڙ ۽ سندس دلي جذبن جو مڪمل اظهار ٿئي ٿو.
You cannot imagine what a great treat you gave us last week with your spectacular presentation on Akhuwat. I am copying Malcolm Harper, your admirer, and who I know will be envious that Fletcher got a chance to hear your talk.
I just wanted to let you know that the students attending were so taken with the simple idea of the Brotherhood. You took a complex idea and made it so human. We were all in awe. Thank you so much.
I hope to stay in touch. You inspired so many of us. My warmest and most heartfelt thanks.
مون کي لڳو ته شايد اهو خط ڪڏهن ڇوٽڪاري جو پروانو بنجي ويندو.
فليچر مان ٻاهر نڪتاسين ته برسات وسي رهي هئي. مينهن جي پهرين ڦڙي ئي دل تي دستڪ بنجي ڪري ٿي. جل ٿل ٿي وڃي ته سڄو باغ ٽڙي ٿو پوي. مٽيءِ جي خوشبوءِ ۽ جلترنگ، ڊيوڊ ۽ جينٽ مون کي واپس هارورڊ وٺي آيا. مون جينٽ کي چيو ته جيڪڏهن هوءَ پاڪستان ۾ هجي ها ته جينٽ مان جنت بنجي وڃي ها ۽ جڏهن مون کيس جنت جي معنيٰ ٻڌائي ته هو مُرڪي پئي. هنن ٻنهي مون کي عاصم خواجه جي آفيس جي ويجهو لاهي ڇڏيو. نرم گفتگو، گرم دم جستجو. هارورڊ جو اهو ننڍي وهي وارو پروفيسر پنهنجي وضع قطع ۾ پاڻ ئي شاگرد پي لڳو. پر اهو ته رڳو حجاب آهي. ڏاهپ ۽ سمجهه جو عمر سان ڪو به رشتو نه آهي. الله تعاليٰ جنهن کي چاهي حڪمت عطا ڪري، ۽ جنهن ڀاڳ واري کي اها حڪمت ملي وڃي انهيءَ کي حقيقت ۾ خير جون ڀريون مليو وڃن.