5.26: ميزبان هجن ته ههڙا
مسٽر ولسن مونکي هينري ٿوريو سان متعارف ڪرايو، جيڪو آمريڪا جي مهمان اديبن ۾ ڳڻيو وڃي ٿو. سندس مشهور مضمون Civil Disobedience مهاتما گانڌي ۽ مارٽن لوٿر ڪنگ جي اهنسا جي هلچل جو بنياد بنيو. سندس مشهور ڪتاب ”والڊن“ انهن اهم ڪتابن ۾ ڳڻجي ٿو، جن آمريڪا جي مزاج کي متاثر ڪيو. آمريڪي ادب جو ڪلاسيڪ ناول ”انڪل ٽامس ڪئبن“ (Uncle Tom’s Cabin) به مون ان ئي گهر ۾ رهندي پڙهيو. مسز ولسن بي حد مهربان ۽ ٻاجهاري عورت هئي. مونکي ان مهل ڏاڍي ڦڪائي ٿيندي هئي، جڏهن هوءَ منهنجا ڪپڙا ڌوئي ۽ پوءِ استري ڪري منهنجي ڪمري ۾ رکي ڇڏيندي هئي. مروت ۽ ميزبانيءَ جو اهو پهلو وسارڻ جوڳو نه هو. مون ڪيترائي ڀيرا آمريڪا جي بين الاقوامي حڪمت عملي جي باري ۾ ڏاڍا سخت لفظ استعمال ڪيا، پر مسٽر ولسن هڪ ماهر سفارتڪار جيان انهن کي هڪ ڪَن مان ٻڌي ٻي ڪن مان ڪڍي ڇڏيندو هو. اختلاف راءِ جي باوجود به سندس رويو بي حد مهذب رهيو. تلخ ڳالهين کي شائستگي سان ٻُڌڻ ۾ ڪهڙو مزو آهي، اهو سبق مون مسٽر ولسن کان سکيو. پنجن ڏينهن کانپوءِ آئون جڏهن موڪلائڻ لڳس ته چئني ڏسائن اُداسي پکڙجي رهي هئي. اهو ڪمرو جتي آئون ٽڪيس، اهو رڌڻو جتي مسز ولسن منهنجي لاءِ آمريڪي کاڌا رڌيا، اهو اسٽڊي روم جتي آئون علم ۽ ڏاهپ جون ڳالهيون ٻڌندو رهيس. اهو ڊرائنگ روم جتي ويهي اسين هڪ خوبصورت دنيا جا سپنا ڏسندا هئاسين. ٻئي زال مڙس مونکي ڇڏڻ جي لاءِ اسٽيشن تائين آيا. مسز ولسن جو هٿ ڪيتري ئي دير تائين الوداعي انداز ۾ لهرائيندو رهيو. مسٽر ۽ مسز ولسن ٻئي هاڻ هن جهان ۾ ڪونهن. آئون هر سال ڪنهن ڏينهن شام ڌاري ٻه ميڻ بتيون ٻاريندو آهيان، اهو مسٽر ۽ مسز ولسن جي لاءِ منهنجو عقيدت جو نذرانو آهي، جن رڳو انساني جذبن تحت منهنجي ميزباني ڪئي ۽ مونکي ٻڌايو ته ضروري ڪونهي ته دل جو دروازو رڳو انهن جي لاءِ کوليو وڃي، جن کي ٻيهر موٽي اچڻون هجي. جيڪي واپس نه ورن تن کي به دل ۾ رکي سگهجي ٿو. فخر ۽ سندس وني به بهترين ميزبان هئا. هنن مسٽر ۽ مسز ولسن جي ياد تازي ڪري ڇڏي.