سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

1.17: ڇا اخوت وٽ ڪو حل آهي

عمران بوسٽن ۾ اسانجي ٽن ڏينهن جي رهائش جي سڄي تياري مڪمل ڪري رکي هئي. فون جي نئين سم، ڪمپيوٽر جو ڪنيڪشن، ڪيڏانهن وڃڻو آهي، ڪنهن سان ملڻو آهي. يونيورسٽيءَ جا نقشا ۽ اچ وڃ جا سڀ تفصيل. اهي سڀئي ڪم هن جي ئي مدد سان ٿيا. ٻي ڏينهن هارورڊ يونيورسٽيءَ ۾ هڪ ننڍڙي نشست جو بندوبست هو. جنهن جو عنوان هو. Microfinance: does Pakistan’s Akhuwat have the answer. اهو هاروڊ ۾ اخوت جي ڪهاڻي پيش ڪرڻ جو پهريون موقعو هو. ان ڳالهه ٻولهه ۾ پروفيسر عاصم خواجه ۽ پروفيسر ترن کنه کانسواءِ ٻيا به ڪيترائي شاگرد دعوتيل هئا. ڊاڪٽر ترن کنه هارورڊ اسڪول ۾ پروفيسر ۽ ڏکڻ ايشيا Initiative جو ڊئريڪٽر آهي. هندستان ۾ مائيڪروفنانس جي سڀ کان وڏي اداري ايس ڪي ايس مائيڪروفنانس سان لاڳاپي کانسواءِ پروفيسر کنه بين الاقوامي سطح جي ڪيترن ئي ادارن سان لاڳاپيل آهي. عاصم خواجه هارورڊ ڪينيڊي اسڪول ۾ پروفيسر آهي. هن ايم.آئي.ٽي. MIT جيان رياضي ۽ ڪمپيوٽر ۾ ماسٽرز ۽ هارورڊ يونيورسٽي مان ئي پي.ايڇ.ڊي جي ڊگري ورتي ۽ ننڍي وهيءَ ۾ ئي وڏو نالو ڪمايو. بزنس اسڪول ۾ ٿيندڙ اها نشست عمران سرور جي ڪوششن جو نتيجو هو. هن ئي ڊاڪٽر عاصم خواجه ۽ ڊاڪٽر ترن کنه کي مدعو ڪيو هو. ڊاڪٽر عاصم خواجه مائيڪروفنانس جي موضوع ۽ پسمنظر تي ڳالهايو ۽ اخوت جو تعارف ڪرايو ۽ پوءِ عمران سرور جو وارو آيو. عمران جو چوڻ هو ته مائيڪروفنانس جو مروج ماڊل سڄي دنيا ۾ تنقيدي نظرن سان ڏٺو پيو وڃي، ڳري سروس چارجز جي ڪري انهن قرضن جي واپسي مشڪل ٿيڻ لڳي آهي. ڏکڻ ايشيا، خاص ڪري هندستان ۾ ڪجهه ادارن تي الزام هنيا ويا آهن ته انهن جي ملازمن قرضدارن کي گهڻو پريشان ڪيو ۽ ڊيڄاريو آهي. ڪن عورتن تي ايترو ته دٻاءَ وڌو ويو، جو هنن جي لاءِ آپگهات کانسواءِ ڪو ٻيو رستو ئي نه بچيو. ننڍا قرض ايترو ته بار بنجي ويا، جو واپس ئي نه ٿي سگهيا ۽ هو ويچاريون پنهنجي زندگيءَ تان ئي هٿ ڌوئي ويٺيون. انهن واقعن جي ڪري مائڪرو فنانس جي تحريڪ کي نقصان رسيو ۽ ڪيترن ئي شڪن ۽ شبهن جنم ورتو. ڇا مائيڪرو فنانس رڳو ڪاروبار آهي. ڇا غريبن جي مدد جي لاءِ ڳري وياڄ کانسواءِ ڪو ٻيو رستو ڪونهي. ڇا مالي مفاد ئي معاشي نظام جي محرڪ سگهه آهي؟ هي اُهي سوال آهن، جيڪي اڄ چئني طرفن کان پُڇيا وڃن ٿا. هندستان ۾ جڏهن اُن گهوٽالي ڪَر کنيو ته ماڻهن مالي ڏکيائين جي ڪري قرضن جون قسطون واپس ڪرڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو آهي، نتيجو اهو نڪتو ته ڪيتريون ئي مائڪرو فنانس بئنڪون ٻُڏڻ لڳيون ۽ موڙي واري نظام جي ٻيڙي ڪُن ۾ ڦاسي پئي. سياستدان، سماجي ورڪر، صحافي ۽ دانشور، سڀ همراهه ان ميدان ۾ ڪاهي پيا ۽ احتساب جو آواز بلند ٿيڻ لڳو. ته ڇا مائيڪرو فنانس جو ڪنونشنل (Conventional) ماڊل هاڻوڪين للڪارن جي اڳيان مقابلي جي لائق نه رهيو آهي. ان صورتحال جن سوالن کي جنم ڏنو، ڇا اخوت وٽ انهن سوالن جا جواب آهن. عمران ڏاڍي خوبصورتيءَ سان انهن سوالن کي کنيو ۽ مونکي ڳالهائڻ جي دعوت ڏني. مون مهرباني مڃڻ کانپوءِ اخوت جي فلسفي ۽ اصولن جي حوالي سان تفصيلي ڳالهايو. بنا وياڄ جي قرض، سهڪار ۽ تعاون، اخوت جي بلڪل هيٺين سطح کان شروعات ۽ پوءِ غير معمولي جدوجهد، انهن سڀني هيٺ مٿاهين جو ذڪر، جن کانپوءِ اسين هن هنڌ تي پهتا آهيون.
منهنجي ڳالهه ٻولهه جو تت هي هو ته جيڪي ماڻهو مائڪرو فنانس کي ڪاروبار سمجهن ٿا، تن کي ڪجهه دردمنديءَ کان ڪم وٺڻو پوندو. غربت ڪاروبار سان نه پر قربانيءَ سان ختم ٿيندي. سوالن جوابن جو سلسلو به ڏاڍو دلچسپ هو، پاڪستاني شاگردن اخوت جي باري ۾ گهڻي دلچسپيءَ جو اظهار ڪيو. پروفيسر ترن کنه ڳالهه ٻولهه کي سهيڙيندي چيو ته غربت هڪ گورک ڌنڌو آهي، ان جو ڪو هڪ نبيرو نه آهي ۽ نه ئي اسين ڪنهن هڪ نبيري کي حرف آخر سمجهون ٿا. جيڪڏهن ڪنونشنل مائڪرو فنانس ۾ تيزي سان پکڙجڻ جي گنجائش آهي ته اخوت جهڙا ادارا ڪم جي معيار کي بهتر بنائي سگهن ٿا. آخري منزل جي حوالي سان ڪو تضاد نه آهي. هڪ ٻئي کان سکڻ جي ضرورت آهي. بنگلاديش، هندستان، سريلنڪا ۽ پاڪستان،ڪيترن ئي ملڪن جا شاگرد اُتي موجود هئا. انهن مان گهڻن گڏيل سڏيل خيالن جو اظهار ڪيو، پر ان ڳالهه تي سڀ سهمت هئا ته ان ڪم کي ڪاروبار بنجڻ نه کپي ۽ نه ئي سرمائيداريءَ کي ان ڳالهه جي موڪل هئڻ گهرجي ته هو مائيڪرو فنانس کي پنهنجو مهرو بنائي غريبن کي مات ڏي. مونکي آڪسفورڊ جي تعليم يافته هڪ اڳواڻي پروفيسر ميلڪم هارپر جي ڳالهه ياد اچڻ لڳي هن جو چوڻ هو:
Microfinance has come of age and has lost its innocence. It is now coming to be seen as just another business which makes its profits as and where it can….. It is also moving away from government and NGO into the hands of real businesses; it has been `wal-martised.` Akhuwat reminds us of what we set out to do and why we did it. It takes us back to the early days of innocence when poverty alleviation was what microfinance was for. Akhuwat is breaking the mould, and is one of the most important innovations in microfinance anyware… Akhuwat demonstrate that there is another way, that generosity and brotherhood can be equally powerful motivation as profit maximization. This conclusion goes far beyond microfinance.
آئون جڏهن به ميلڪم جي اها لکت پڙهندو آهيان ته حيرت ٿيندي اٿم ته برطانيا ۾ رهندڙ هڪ پروفيسر ’رسول پارڪ‘ نالي ڪچي بستي مان اُٿندڙ روح تائين ڪيئن پهتو.
اخوت وٽ انهن سوالن جا جواب آهن يا نه، جيڪي عمران سرور اُٿاريا يا ميلڪم هارپر چيو، پر هڪ ڳالهه آخري هئي ته اخوت مائيڪروفنانس جي نياپي کي جيئرو ضرور رکيو، جيڪو سندس اصل روح هو. رورل سپورٽ پروگرام جي باني ۽ ڳوٺاڻي ترقي جي بين الاقوامي ماهر شعيب سلطان جو اهو چوڻ بي مهل نه آهي ته:
The journey of Akhuwat is a testament of the ability of volunteerism and self-reliance to transform the lives of thousands. It is a story that seeks to inspire… but most importantly it serves as a reminder of the spirit and objectives which initiated the birth of the microfinance movement.
تقريب پُڄاڻيءَ تي پهتي ته هڪ پاڪستاني شاگردياڻي ردا قاضي ياد ڏياريو ته اڄ 23 مارچ آهي يوم پاڪستان، ان ڏينهن اسانکي اخوت جو ئي پرچار ڪرڻ گهرجي. جنهن شخص هڪ آزاد وطن جو تصور پيش ڪيو، ان اهو به چيو هو:

ھوس نے کر دیا ہے ٹکڑے ٹکڑے نوع انسان کو،
محبت کی زبان ہو جا اخوت کا بیان ہوجا۔