5.34: ناقصان را پير ڪامل ڪاملان را راهنما
یہ جہاں چیز ہے کیا لوح و قلم تیرے ہیں۔
داتا گنج بخش جي مسڪن کي ماڻهو عقيدت وچان ”درٻار“ به سڏيندا آهن. داتا درٻار. پر درٻارون ته بادشاهن جون هونديون آهن. هجوير جو سيد بادشاهه نه پر فقير هو. بادشاهه اهو هوندو آهي، جيڪو ميڙيندو آهي. پر فقير ته سڀ ونڊي ورهائي ڇڏيندو آهي. ”ڪشف المحجوب“ ۾ لکيل آهي ته هڪ بادشاهه فقير کي چيو، ”گهر جيڪو گهرڻون اٿئي.“ فقير وراڻيس، ”غلامن جي غلام کان ڇا گهران“ بادشاهه گهڻو ڪاوڙيو. ”غلامن جو غلام. هي ڇا پيو چوين.؟“ فقير چيس ”هائو، مون وٽ ٻه غلام آهن. هڪ ”جوف“ ۽ ٻي ”خواهش“ ، اهي ٻئي تنهنجا مالڪ آهن ۽ تون انهن جو غلام آهين. ڀلا تون مونکي ڇا ٿو ڏيئي سگهين“. اهو ئي سيد علي هجويري، جنهن ”جوف“۽ ”خواهش“ ٻنهي کي پنهنجو غلام بنائي رکيو. جنهن جي در تان هزارين ماڻهو فيض پرائين ٿا. هي اهو ئي سيد علي هجويري آهي، جنهن جي باري ۾ علامه اقبال فرمايو:
سید ہجویر مخدومِ امم خاک پنجاب ازدمِ او زندہ گشت
مرقدِ اوپیر سنجر راحرام صبحِ مااز مہرِ اوتا بندہ گشت۔
هي ان ئي هنڌ جي برڪت آهي، جو پنجن هزارن ماڻهن جي موجودگيءَ ۾ هڪ ڏينهن هڪ حڪمران اهو چوڻ جي سعادت حاصل ڪري ٿو ته ”هو مواخات جي پيغام کي اختيار ڪندو.“ ”صبح ما از مہر او تابنده گشت، صبح ما از او تابنده گشت“ منهنجو هر صبح تنهنجي وجود جي ڪرڻن سان سهائو رهي ٿو.