5.17: ڪو مونکي منهنجو ننڍپڻ موٽائي ڏي
ذاڪر نسيم جو واسطو فيصل آباد جي ڀرسان هڪ وستيءَ سان آهي. هاڻ سندس شمار نيويارڪ جي پاڪستاني ڪميونٽي جي سرگرم ماڻهن ۾ ٿئي ٿو. اسان هڪ ڏينهن مانجهاندو گڏجي ڪيو. مانجهاندي جي دوران هو دل جا داغ ڦولهيندو رهيو. “جڏهن پاڪستان مان نڪتو هئس ته اتي زندگي مختلف هئي. اڻ هوند جي باوجود به غريب نه هئا ۽ نه ئي وري هڪ ٻئي جا ويري. شايد اها ڪا ٻي دنيا هئي. ڪو ٻيو ملڪ، ڌيمو ڌيمو، صبر وارو پُر امن، مونکي اُن جي ڳولا آهي.“ اسان کي به ان ئي پاڪستان جي ڳولا آهي. مون کيس چيو. ترقي يافته ۽ پر امن، پُرامن جو واسطو انصاف سان آهي، معاشي ۽ سماجي انصاف. خوشحالي رڳو ڪجهه گهراڻن تائين محدود هجي ته امن ٿي نٿو سگهي. اسان جيڪڏهن غربت ۽ جهالت سان ويڙهه نه ڪئي ته اهو سپنو ساڀيان نه ماڻيندو. اهڙي ئي هڪ ملاقات قيصر جي گهروارن سان به ٿي. قيصر اخوت جو پراڻو دوست آهي. هڪ سال اڳ هو آمريڪا آيو ۽ نيويارڪ ۾ پنهنجن ڀائرن سان دوائن جو ڪاروبار ڪرڻ لڳو. نيويارڪ جي هڪ جديد آباديءَ ۾ سندس گهر ۾ ٿيندڙ ڊنر جي ڇا ڳالهه ڪجي. قيصر جي وڏي ڀاءُ جي ڪهاڻي به ڏينهن ۽ رات جي محنت ۽ جستجوءَ جي ڪهاڻي آهي. ڀائو ساجد جي محنت هڪ سڄي گهراڻي کي نئين زندگي ڏيئي ڇڏي، هن جي دل ۾ به درد جي اها ئي لهر هئي. کيس به پنهنجي وڃايل پاڪستان جي ڳولا هئي. اهڙو پاڪستان جنهن ۾ امن، انصاف ۽ خوشحالي هجي، پتو ڪونهي ته اها ڳولا ڪڏهن پوري ٿيندي. جڏهن هن منهنجو هٿ جهلي مصطفيٰ زيدي جو هي شعر پڙهيو ته ڄڻ دل تي ڌڪ لڳي ويو.
ایسی سونی تو کبھی شامِ غریباں بھی نہ تھی،
دل بجھے جاتے ہیں، اے تیرگی صبحِ وطن۔
ماني کائڻ کانپوءِ پاڪستان ۽ پاڪستان واسين جي لاءِ دعا به گهريسين. مختيار مسعود چواڻي. سٺا ماڻهو انعام طور ملندا آهن ۽ سزا طور روڪيا ويندا آهن. يا خدا! هن ڏيهه مان ڏڪار ختم ٿئي، جل ٿل ٿئي، چوڌاري بوند برهه جي بهار ٿئي. دل بجھ جاتی ہیں ای تیر گئی صبح وطن۔