5.11: اسان کي مواخات جي گهرج آهي
اڌ رات گذري چڪي هئي. ڪيترائي ڀيرا اسين سمهڻ چاهيندا آهيون ۽ ڪيترائي ڀيرا ٻيو ڪو اسان کي سمهڻ نه ڏيندو آهي. مونکي هڪ ڪهاڻي ياد اچڻ لڳي. بوسٽن کان تمام گهڻو پري اُن اونداهي شهر جون اوناهيون گهٽيون. انهن گهٽين ۾ رهندڙ هڪ بهادر عورت، جنهن جي ياد ڪنهن روشن ستاري کان گهٽ نه آهي.
بشريٰ نالي ان عورت جو هڪ گهر آهي، جنهن ۾ هوءَ سندس ور ۽ ٻارڙا گڏجي کل ۽ خوشيءَ سان پنهنجي زندگي گذاري رهيا هئا. سندس ور سبزي منڊيءَ ۾ ڪم ڪندو هو ۽ مهيني ۾ ڏهه پندرهن هزار روپيا ڪمائي وٺندو هو. ٻارڙا اسڪول ويندا هئا ۽ هو گهر جو ڪم ڪار سنڀاليندي هئي. سندس چوڻ هو ته سندن شمار پاڙي جي خوشحال گهراڻي ۾ ٿيندو هو، پوءِ اوچتو هڪ ڏينهن سندس مڙس تي فالج جو حملو ٿيو. فالج جي ڪري سندس هيٺيون ڌڙ بيڪار ٿي ويو. هاڻ هو نه اُٿي ويهي ٿي سگهيو ۽ نه ئي وري هلي ڦري ٿي سگهيو. گهر ۾ جيڪو ڪجهه هو، سو علاج تي خرچ ٿي ويو، فقط ٻن ڪمرن جو گهر باقي وڃي بچيو هو. ڪوبه مٽ مائٽ ساٿ ڏيڻ جي لاءِ تيار نه هو. هو پاڻ به پڙهيل نه هئي، جو ڪٿ نوڪري ڪري سگهي. گهڻو ئي سوچيائين ۽ ڀڄ ڊڪ ڪيائين پر ڪو هٿ پير نه لڳس. گهر جو گاڏو ۽ مڙس جي دوا درمل ڪيئن ڪري، ڪنهن جو دروازو کڙڪائي، بي وسي ۽ محرومي کيس ڪنهن بنا ڪنڌي جي ريگستان ۾ اچي ڦٽو ڪيو هو. اُن ڇڪتاڻ ۾ هوءَ اخوت وٽ پهتي. هوءَ آفيس ۾ ويهي انهن ماڻهن کي ڏسندي رهي، جيڪي اُتي قرض وٺڻ آيا هئا ۽ پوءِ کيس رستو نظر اچي ويو. پندرهن هزارن جو قرض، جنهن مان اٺن هزارن جو گاڏو ۽ ستن هزارن جي سبزي، فروٽ ۽ ٻيو هلڪو ڦلڪو سامان، اهو سڀ ڪجهه کيس سبزي منڊيءَ مان ملي ويو. هاڻ هوءَ روزانو منڊي وڃي ڪجهه ڀاڄي، ميوو ۽ ٻيو سامان وٺي ايندي هئي ۽ پوءِ پنهنجي مڙس کي گاڏي تي ويهاري کيس گهر جي ڀرسان واري بازار ۾ وٺي ويندي هئي. باقي ڪم مڙسهنس ڪندو هو. هن جون هيٺيون ڌڙ سلامت نه هو، پر هٿ ته سلامت هئس. هو گاڏي تي ويٺي ويٺي ڀاڄي ۽ ميوو وڪڻندو هو. ٽپهريءَ تائين گاڏو خالي ٿي ويندو هو ۽ بشريٰ اچي گاڏو ڌڪي گهر هلي ويندي هئي. ائين هر روز پنج ست سؤ روپيا بچي پوندا هئا. ٻن ٽن مهينن جي اندر ئي سڀئي معاملا بهتر ٿيڻ لڳا. ٻارڙا وري اسڪول وڃڻ لڳا، دوائن خريدڻ سان گڏ گهر جو خرچ پکو به هلڻ لڳو. هوءَ روزانو جڏهن مڙس کي گاڏي تي ويهاري ٻاهر نڪرندي هئي ته منجهس هڪ نئون عزم جنم وٺندو هو. کيس سڀ کان گهڻي خوشي ان ڳالهه جي هئي ته هن ڪنهن جي اڳيان هٿ نه ڊگهيريو. کيس پڪ آهي ته هڪ ڏينهن سندس مڙس جو علاج به ٿي ويندو. مونکي هاڻ رستو ملي ويو آهي هن جو اعتماد ۽ ڀروسو ساراهه جوڳو هو.
زندگي جي حقيقت سان ڀرپور اهڙيون ڪيتريون ئي ڪهاڻيون هر گهٽي، گهيڙ، پاڙي ۽ ڳوٺ ۾ پکڙيون پيون آهن. پر افسوس جو اسين پڙهئون نٿا. اسان کي خبر ئي ڪونهي ته ڪو ڪيترو مجبور آهي. شايد اهو وقت پري نه آهي، جڏهن اسان کان پُڇيو ويندو ته اسان جو پاڙيسري ڪهڙي حال ۾ هو. خوشحال وسندين سان گڏ جيڪي ڪچيون آباديون هيون، تن جا رهاڪو ڪيئن زندگي گذاري رهيا هئا. بوسٽن شهر کان تمام گهڻو پري اونداهي شهر جون اونداهيون گهٽيون ۽ انهن گهٽين ۾ رهندڙ هڪ بهادر عورت، جنهن جي ياد ڪنهن روشن ستاري کان گهٽ ڪونهي. رات جو باقي حصو ايترو ڳرو نه هو.