سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

2.7: اُڌاري زندگي

منهنجي ڀرواري سيٽ تي ويٺل اهو ئي ڪراڙو عادت موجب وري ٿوري دير کان پوءِ ڪمپيوٽر تان نظرون هٽائي مُرڪڻ ٿي لڳو. هن ڀيري آئون به سندس مُرڪ ۾ شريڪ هئس. منهنجي سامهون اهي سوين ٻارڙا هئا جن کلندي دنيا مان موڪلايو. ميڪ ڊريم جي اُن سڄي ڪم کي اخوت جي رضاڪارن جي مدد سان منظم ڪيو ويو، جڏهن اسڪول ۽ ڪاليج جي ٻارڙن اسان کان پڇيو، اسين اخوت سان ڪيئن ٿا سهڪاري بنجي سگهون. ته ڊاڪٽر عصمت چيَن، اوهين به ڪنهن اهڙي بيمار ٻارڙي کي پنهنجو دوست بنائي وٺو. اها ئي اوهان جي ڀائپي (مواخات) آهي. هنن ائين ئي ڪيو. مواخات جو اهو بهترين اظهار هو، غريب ۽ امير ٻارڙا همسفر، وک سان وک ملائي هلن. زندگي ۽ موت تي ته ڪنهن جو اختيار ڪونهي، پر ڪجهه وقت کانپوءِ جڏهن اها خبر ملندي آهي ته ڪو ٻارڙو اسان کي وڇوڙي جو ڏهاڳ ڏيئي ويو آهي ته اسان کي ائين لڳندو آهي ته ڄڻ اسان جو ڪو ويجهو مٽ مائٽ گذاري ويو آهي. انهن ٻارن کي اپنائڻ ڏاڍو رئاڙڻ وارو ڪم آهي، ڊاڪٽر عصمت لغاري، روبي دانيال ۽ سدره، اهي بهادر انسان آهن، جن ان ڪم کي اڳتي وڌايو آهي. لاهور جي ڪيترين ئي اسپتالن ۾ ميڪ اي ڊريم جا رضاڪار گهمندا رهندا آهن، انهن جي هٿن ۾ اهي سوکڙيون هونديون آهن، جيڪي انهن معصوم ٻارن جو خواب هيون. گُڏيون، رموٽ ڪنٽرول ڪار، ليپ ٽاپ، ڪئميرا... اخوت جي ٽيم ۽ رضاڪار مُرڪندي انهن ٻارن کي ڳوليندا آهن، جيڪي گلشن حيات جا گُل آهن، جن جون عمريون باقي ڪي ڏينهن ڏيهاڙا آهن.
حياتي جي وهندڙ وهڪري ۾ ڪجهه ڏينهن گهٽ هجن يا وڌ اُن جي اهميت نه آهي. اهميت ته اُن ڳالهه جي آهي ته اهي ڏينهن ڪيئن ٿا گذرن. گولي، نيلم، سپنا، بنديا، راڻي ۽ وري ارشد، احمد، دانيال، سلميٰ، شيرين... منهنجو جهونو همسفر ڪتاب پڙهندو رهيو، مون وٽ ڪو به ڪتاب نه هو، انهن درد هاڻي ڪهاڻين کانسواءِ ٻيو ڪهڙو سٺو ڪتاب ٿي سگهيو ٿي.