سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

2.9: اعزاز جي گهر ۾

اسان جي ميزبان اعزاز جو گهر هڪ نهايت خوبصورت وسنديءَ ۾ هو. ڪيترن سالن کان اهو گهر پاڪستان جي قونصليٽ جي قبضي ۾ آهي. اعزاز کان اڳ شاهد اشرف تارڙ ۽ طارق باجوه هتي رهيل هئا. شاهد منهنجو پيارو دوست ۽ سول سروس ۾ منهنجو ساٿي. جڏهن ته طارق باجوه دوست به آهي ته اسان کان سينئر به- ٻئي انتهائي ديانتدار، لائق ۽ هر دلعزيز انسان آهن. ڪيلي فورنيا جي پاڪستاني ڪميونٽي اڃا تائين انهن ٻنهي کي ياد ڪندي آهي. سول سروس ۾ سٺن ماڻهن جي کوٽ نه آهي، پر بيورو ڪريسي جو سٺو يا برو هئڻ سياسي قيادت جي سٺائي يا برائي تي مدار رکي ٿو. ڪڏهن اهو ادارو لوهي ڀت جيان سگهارو هوندو آهي ته ڪڏهن وري واريءَ جي گهرندڙي جيان ڪمزور ۽ هيڻون، جنهن کي سياست، نااهلي ۽ بدديانتي جا ٿڦڙ ڏسندي ئي ڏسندي ڊاهي پَٽ ڪري ڇڏيندا آهن. انگريز ان راڄ کي ”اسٽيل فريم“ چيو ۽ اسان ان کي ديوارگريه بنائي ڇڏيو. گهر ۾ گهڙي سامان رکيوسين. گهرجي ترتيب مان اهاڳالهه پڌري هئي ته اعزاز اڃا پرڻيون نه آهي. بقول شخصي اڃا ان اعزاز کان محروم آهي، جنهن کي عام طور تي زال چيو ويندو آهي. ڪيلي فورنيا ۾ سندس مقبوليت جو هڪ راز اهو به آهي ته هو اڃا سوڌي ڇڙوڇانڊ آهي. هٿ منهن ڌوئيندي ئي لنچ جي دعوت ملي، اها لنچ گهر ۾ ته ٿي نٿي سگهي، تنهنڪري ٻاهر ئي وڃڻو هو. اعزاز مون کي ويجهي ئي هڪ اهڙي بازار ۾ وٺي آيو، جتي جشن نوروز جا بينر لڳل هئا ۽ دڪانن تي اردوءَ ۾ لکيل تحريرون، اڃا منهنجي حيرت برقرار هئي، جو اندازو ٿيو ته اها اردو نه پر فارسي آهي ۽ اسين ان علائقي ۾ آهيون، جتي ايراني نسل جي ماڻهن جي گهڻائي آهي. اهي ماڻهو گهڻو ڪري اُن وقت هتي آيا، جڏهن ايراني اسلامي انقلاب قدم وڌائڻ شروع ڪيا. اُن وقت به اهي شاهه جا پرستار هئا۽ اڄ به هنن جون همدرديون مرحوم شاهه ايران سان آهن. رضا شاهه پهلوي جا ٻارڙا ۽ گهروارا به هن ئي شهر ۾ رهن ٿا. بادشاهت ته سندن ساٿ ڇڏي ڏنو، دولت البت اڃا به هنن وٽ آهي. شطرنج جي بساط تي ايران ڪڏهن آمريڪا جو بهترين مهرو هو، هاڻ اهو کيس ڪنڊي جيان کٽڪي ٿو. اسين هڪ ايراني ريسٽورنٽ ۾ داخل ٿياسين، اتي اچڻ جو سڀ کان وڏو فائدو اهو ٿيو ته هتي حلال کاڌو ملي سگهيو ٿي. اسان ڍؤ ڪري ماني کاڌي، آمريڪي ايئرلائين ۾ ماني نه ملڻ جي کوٽ هتي پوري ٿي. اعزاز جي ڳالهين ۾ اها ئي پراڻي خوشبوءِ هئي. اسان جي دوستي جي شروعات 1999ع ۾ ان وقت ٿي، جڏهن آئون پنجاب جي چيف سيڪريٽري سان گڏ ڪم ڪندو هوس، اها هڪ اهم ذميداري هئي. صوبي جا سڀ سينئر آفيسر چيف سيڪريٽري سان ملڻ جي لاءِ پهرين منهنجي آفيس ئي ايندا هئا. انهن ڏينهن اعزاز جي سروس جي شروعات هئي ۽ هو پنهنجي پهرين پوسٽنگ جي اوسيئڙي ۾ هو. اهي سڀ پراڻيون ڳالهيون ٿيون، ائين لڳو، ڄڻ اهو سڀ ڪجهه ڪلهوڪي ڳالهه هجي. ماني کائي اسين هوٽل مان ٻاهر نڪتاسين. اعزاز مونکي گهر ڊراپ ڪيو ۽ پاڻ آفيس وڃڻ جي لاءِ لاءِ مُڙيو. اڄ شام جو هن گهر ۾ هڪ ڊنر جو بندوبست ڪري رکيو هو، جنهن ۾ اخوت يو ايس اي جا سڀئي ٽرسٽيز دعوتيل هئا. آئون گهر ۾ گهڙيوس ۽ ٿوري دير آرام ڪرڻ کانپوءِ ڪمپيوٽر کولي نين اي ميلز جو جواب ڏيڻ لڳس. مجنون جي باري ۾ مشهور آهي ته هن زندگي ۾ ٻيو ته ڪجهه نه ڪيو، البت ڇوڪرن جي لاءِ هڪ نئين راند ايجاد ڪري ويو، جنهن جو نالو هن عشق رکيو. اهڙي ئي هڪ راند ڪمپيوٽر به آهي، جيڪو به ان سان متعارف ٿيو، بس ان جو ئي ٿي ويو.