سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

5.22 : نظر جي ڳالهه زبان سان ڪيئن ڪجي

نيويارڪ جي سڀني کان وڏي تقريب بروڪلين جي رائل بينڪوئٽ هال ۾ ٿي. جنهن ۾ هڪ سؤ کان به وڌيڪ اوري پري جي دوستن يارن شرڪت ڪئي، اها سڄي فخر ۽ ريحان جي محنت جو نتيجو هئي. انهن سڀني همراهن کي دعوتون دڙيون پهچائڻ، ساڻن رابطا ڪرڻ ۽ کين يادگيري ڏيارڻ جي لاءِ تقريب جو بندوبست ڪرڻ، اهو سڀ ڪجهه ايترو سولو به نه هو. طيبه ضياءَ چيمه، جيڪا نواءِ وقت جي مشهور ڪالم نگار آهي، مجيب لوڌي، ظهور جمال، فيض احمد، ظفر شاهه، اعجاز چٺا، عبدالخالق، محسن ظهير بٽ، هڙئي همراهه موجود هئا. اخوت جو پراڻو ساٿي ۽ رضاڪار قيصر به موجود هو. تقرير، تصوير، پرزنٽيشن ٿي. مجيب لوڌي جو واسطو فيصل آباد سان آهي. هو تقريب جي دوران ايترو ته جذباتي ٿي ويو، جو هن هڪ ٿيلهو کنيو ۽ هر ميز تي وڃي عطين جي اپيل شروع ڪري ڇڏيائين. اسين کيس جهليندا رهياسين ته اسان جو مقصد ڪجهه گڏ ڪرڻ ڪونهي، پر هن جو چوڻ هو ته نيڪيءَ ۾ دير نه ٿيڻ گهرجي. هڪ هڪ، ٻه ٻه ڏهه ڏهه، سؤ سؤ ڊالر ان ٿيلهي ۾ ڪرندا رهيا. هڪ نوجوان ڀرسان اچي چوڻ لڳو. آئون هڪ ٽئڪسي ڊرائيور آهيان، منهنجي پاران ٻه سؤ ڊالر قبول ڪجو، انهن مان ٻيو ڪجهه نه ته به هڪ ڪٽنب جو ڪاروبار ته شروع ٿي سگهي ٿو. آئون ۽ ريحان سوچي رهيا هئاسين ته جيستائين دنيا ۾ اهڙو هڪ شخص به موجود آهي، اخوت جو تصور مٽجي نٿو سگهي. هن جي منهن تي پکڙيل مرڪ هر شخص جي ڀاڳ ۾ نه هوندي آهي. مونکي وري جهانيان جو نوجوان، آئي آئي ٽي جا ٻارڙا... ۽ الائجي ڪيتريون ئي ڪهاڻيون ٻيهر ياد اچڻ لڳيون. ڪجهه همراهن جو گجرات سان واسطو هو. انهن ڊاڪٽر اعجاز بشير کي ڏاڍو ياد ڪيو، ڊاڪٽر اعجاز بشير جي بي لوث خدمتن جي ته سڄو گجرات اعتراف ٿو ڪري. اخوت کي گجرات اچڻ جي دعوت هن ئي ڏني. هو چار ڀائر آهن. جڏهن هنن ڪاروبار شروع ڪيو ته والدين حڪم ڏنو ته ٽي ڀائر ڪاروبار ڪن ۽ چوٿون ڀاءُ خدمت ڪري. هنن والد جي حڪم اڳيان ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو. ٽي ڀائر ڪمائيندا آهن ۽ اعجاز بشير الله جي راهه ۾ ورهائيندو پيو ويندو آهي. هنن اشفاق نالي هڪ شخص کي به ان ئي راهه تي لڳايو. ڪو شڪ ڪونهي ته هوريان هوريان سڄو گجرات ان راهه تي لڳي وڃي. طيبه ضياءَ به تقرير ڪئي، جنهن ۾ اخوت جي باري ۾ سٺن جذبن جو اظهار ڪيائين. هن پنهنجي ڌي مونه چيمه جو به ذڪر ڪيو، جيڪا هارورڊ مان پڙهي نڪتي هئي ۽ پوءِ هڪ ڏينهن ڪارجي حادثي جو شڪار ٿي وڃي ڌڻي کي پرتي... طيبه ضيا ۽ سندس گهرواري ان غم کي طاقت ۾ بدلايو. ورلڊ مسلم ڪانگريس جو ڊاڪٽر چيمه به ساڻن اچي گڏيو. ”مومنه چيمه فائونڊيشن“ جي نالي سان هڪ ادارو ٺهيو ۽ غريب ٻارن کي اسڪالر شپ ملڻ لڳي. روڄ راڙو، پٽڪو سٽڪو، سڏڪا، آنهون، دانهون، لڙڪ... جيڪا ماءُ انهن کان اُتم بنجي وڃي تنهن جي عظمت تي ڀلا ڪنهن کي شڪ هوندو.