سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

2.3: ڳولائي ڳولا

باد صبا جو پيغام کڻي اسين خوشگوار جهونڪن جي وچ ۾ ٽلندا ڊيلس ايئرپورٽ پهتاسين. خوبصورت ۽ جديد سهوليتن تي مشتمل اهو ايئرپورٽ جيترو زمين کان مٿي آهي، ان کان وڌيڪ زمين جي هيٺ ، هڪ ٽرمينل کان ٻي ٽرمينل تائين وڃڻ جي لاءِ زير زمين ريل ٿي هلي. سوين مسافر، نه ڪو قلي، نه پورٽر، نه هل نه بکيڙو. سهڻا نشان اوهان جي رهبري جي لاءِ موجود هوندا. اڪثر ڪري هتي رستو ٻڌائڻ جي لاءِ ڪو سونهون ٿو ملي، جو ڪنهن وٽ به ايترو وقت نه آهي. پنهنجو رستو ۽ پنهنجي منزل پاڻ ئي ڳولهڻي ٿي پوي، شيطان جي آنڊي جيان پکڙيل اهو زير زمين نظام انتهائي صاف سٿرو، دلڪش ۽ سولو آهي. ٻن ٽن هنڌن تي ريل بدلائيسين. ايليويٽر تي چڙهياسين ۽ نيٺ ڊيلٽا ايئرلائن جي ٽرمينل تي وڃي پهتاسين. سامان جو وزن ٿيو، بورڊنگ پاس ملي ۽ ان هنڌ وڃي پهتاسين، جيڪو سفر جو سڀني کان سخت هنڌ هو يعني ذاتي جڙتيءَ جو مرحلو. پهرين بوٽ لٿو، پوءِ ڪوٽ لٿو ۽ پوءِ بيلٽ لٿو، پوءِ ڪمپيوٽر ڪڍيو ويو. پوءِ والٽ، گهڙي، موبائيل، چاٻيون، سڪا ۽ عينڪ، اهي هڙئي شيون ڪئميرا جي اک مان لنگهيون ۽ اسان کي به هڪ سيڪيورٽي گيٽ جي سامهون بيهاري تصوير ڪڍي ويئي. اهو ته ڀلو ٿئي جو ڪا به اعتراض جوڳي شيءِ نه نڪتي. هائو، البته جيڪڏهن ڪا ڪئميرا دل تي لکيل شڪايت ڀريل لفظ پڙهي سگهي ها ته پڪ سان آئون ته واڙجي وڃان ها. دل دريا سمندر ڊونگي، ڪون دلاڻ دياڻ جانڳ هو. ڪڻو ڪڻو ٿيل سامان وري گڏ ڪري، مقرر گيٽ جي سامهون پيل ڪرسي والاريم. اوسيئڙو ٿيڻ لڳو ته ڪڏهن ٿو اُڏام جو اعلان ٿئي ۽ اسين جهاز ۾ چڙهي پنهنجي سيٽ سنڀاليون. جهاز جي اُڏام بلڪل مقرر وقت تي ٿي.