سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

5.11: ماڻڪ موتي ميڙي ويٺو

صبح ٿيو ته هارورڊ بزنس اسڪول ۾ پنجون ڏينهن هو. روزانو ڪو نه ڪو نئون موضوع ۽ ڪانه ڪا نئين ڪهاڻي. ماڻهن سمجهڻ ٿي چاهيو ته غربت ڪيئن گهٽبي. بهترين تجربن جا حامل ماڻهو، انهن جو خلوص ۽ ديانتداري واکاڻ جوڳي هئي. انهن جي علم ۽ سُڌ سمجهه تي ڪنهن کي به ڪو شڪ نه هو. مائيڪل چوِ، رانجن ڪمال جو استاد هو. هن ان سوچ کي مخصوص انداز ۾ اڳتي وڌڻ ڏنو. آخري ڏينهن واري ڳالهه ٻولهه ڏاڍي وڻندڙ، اثرائتي ۽ دردن سان ڀريل هئي. ڇا اسين اهو ڏينهن ڏسي سگهنداسين، جڏهن غربت ۽ تنگي جو خاتمو ٿي چڪو هوندو... گل ته سڀني جي لاءِ هئڻ گهرجن... خوشبوءِ به سڀني جي آهي... هي هوائون، هي تارا... هٿيار ڦٽا نه ٿا ڪن... شڪست نٿا مڃين... انسانيت جي رستي ۾ ڪنڊا ضرور آهن، پر گهٻرائڻ نه گهرجي... انهن ڪنڊن کي ميڙڻ گهرجي. ڳالهه ٿا ڪن ته هڪ ڀيري سفر جي دوران ڪجهه همراهه هڪ سرنگ مان لنگهيا. رات جو وقت هو، سرنگ ۾ چوڌاري نوڪدار پٿر پکڙيل هئا. هنن سوچيو هنن کانپوءِ جيڪو به هتان لنگهندو تنهن کي تڪليف ٿيندي، اهو سوچي هنن پٿر ميڙڻ شروع ڪيا. سرنگ ختم ٿي ۽ هو ٻاهر نڪتا ته اهو ڏسي دنگ رهجي ويا. هنن جيڪي نوڪدار پٿر ميڙيا هئا، سي پٿر نه پر هيرا هئا. جن سڀني کان وڌيڪ کنيا سي وڌيڪ خوش هئا ۽ جن ٿورا کنيا سي ملول هئا ۽ جن هڪ به نه کنيو هو، سي پڇتائي رهيا هئا. هي جهان به ائين ئي آهي. ڪجهه ماڻهو چوڌاري پکڙيل پٿريون ميڙي پنهنجي جهوليءَ ۾ وجهي ٿا ڇڏين ۽ ان ڳالهه کان اڻ ڄاڻ هوندا آهن ته قيامت جي ڏينهن اهي هيرا بنجي ويندا. جن ججها کنيا هئا، اهي گهڻا خوش هئا ۽ جن جي پانڌ ۾ ٿورا هئا، اهي ملول هئا. مونکي لڳو ته ڪانفرنس ۾ شرڪت ڪندڙن جون جهوليون انهن پٿرن سان ڀريون پيون آهن، تکا، نوڪدار پٿر ۽ پوءِ ائين لڳو ته جلد اهي پٿر، هيرا جواهرات بنجي ويندا. قيامت جي گوڙ ۾ هڪ آواز ٻُرائبو. ”هنن ماڻهن دنيا ۾ منهنجي ٻانهن جا ڏک ميڙيا... ۽ اڄ قيامت جي ڏينهن آئون انهن جا ڏک ميڙيندس. “