5.5: گر قبول افتدز ہے عزو شرف
رومن ۽ ڊيوڊ، هارورڊ جا ٻه شاگرد آهن. رومن جو واسطو جرمني ۽ ڊيوڊ جو هالينڊ سان آهي. منهنجو انهن ٻنهي سان تعارف عمران سرور جي وسيلي ٿيو. اهي ٻئي شاگرد به آهن ته ڪوهه پيما به آهن. علم انهن جي جستجو ۽ ڪوهه پيمائي سندن شوق آهي. انهن سان رابطو هارورڊ اچڻ کان ڪيترائي مهينا اڳ ٿيو هو. انهن ٻنهي No mountain is to high (NM2H) نالي هڪ تنظيم ٺاهي آهي. هنن جو ارادو آهي ته هو يورپ ۽ آمريڪا جي سڀني مٿاهين چوٽين تي چڙهائي ڪندا. عمران کين اخوت جي باري ۾ ٻُڌايو ته هنن فيصلو ڪيو ته هو پنهنجي هر مهم وقت اخوت جي مشهوري به ڪندا. ائين اخوت ۽ (NM2H) جي وچ ۾ هڪ با ضابطه سهڪار جو فيصلو ٿيو. منهنجي هارورڊ پهچڻ تي رومن ۽ ڊيوڊ کي ڪا خوشي ٿي ڇا؟ هنن پنهنجي گرل فرينڊز جينٽ ۽ لارين سان ملرايو، هڪ جاپاني ۽ ٻي آمريڪي، ڪٿي جرمني، ڪٿي هالينڊ، ڪٿي جاپان ۽ ڪٿي وري آمريڪا. شهرن ۽ ڏورانهن ملڪن ۾ جنم وٺندڙ ڪيئن هڪٻئي جي ويجهو اچي ٿا وڃن. ويريون هٽندي ويرم ئي نٿي لڳي. محبت هڪ عجيب مَنڊ آهي. رومن ۽ ڊيوڊ هڪ خصوصي ڊنر جو بندوبست به ڪيو، جنهن ۾ باهمي سهڪار تي ڳالهيون مُهاڙيون ٿينديون رهيون. هو سيمسٽر جي پڄاڻي کان هڪدم پوءِ الاسڪا ۾ هڪ چوٽي سر ڪرڻ جي لاءِ وڃڻ وارا هئا. ان جبل جي اوچائي ارڙهن هزار فوٽن کان به مٿي آهي. سندن چوڻ هو ته ان اوچائي تي هو ٻه جهنڊا هڻندا. هڪ NM2H جو ۽ ٻيو Akhuwat جو. الاسڪا جي اوچائي تي ڪو به ساهوارو نٿو رهي. گل ٻوٽا، نباتات ۽ جمادات ڪجهه به نه آهي. شايد محبت جو جادو به نه هجي. اتي اخوت جو جهنڊو بلند ٿيندو. مون کي لڳو ته اهو جهنڊو انهن عظيم ماڻهن جي حضور ۾ عقيدت جو نذرانو آهي، جن دنيا ۾ سڀ کان پهرين مواخات جو رشتو قائم ڪيو.
گر قبول افتدز ہے عزو شرف
اوچاين جو اهو سفر پڪ سان پهرين وک سان شروع ٿئي ٿو. ٻارهن سال اڳ جيڪا وک کنئي ويئي هئي، اها ڪٿي وڃي پهتي آهي. ويجهڪلم خلفا الارض.. تون هڪ معمولي نيچ ۽ بي شان تخليق آهين، توکي زمين تي عزت جي جاءِ ڪير ٿو ڏي. خليفته الله ڪير ٿو ڪري... اهو ته رڳو هُن جي عطا ڪيل آهي.
رومن ۽ ديوڊ مون کي هڪ بيان کان ٻاهر خوشي سان سرشار ڪري ڇڏيو.