سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

6.1: اسان سڀني کي پنهنجي رب طرف موٽڻو آهي

جهاز جي اندر هڪ ڌار دنيا هئي. ٽن سون کان به وڌيڪ مسافر، جن مان ڪن کي موڪلائڻ جو ڏک ته ڪنهن کي گهر پهچڻ جي خوشي. سيٽ ڪٿي آهي، وچين سيٽ تي ويهڻون ڪونهي. پٺي پويان ڪرڻي آهي. بيلٽ نه پيو ملي، هينڊ بيگ ڪٿي رکان... ميزبانن جي لاءِ اهو ڪو نئون منظر نه هو. کين خبرآهي ته ٿوري دير کانپوءِ انهن مسافرن کي ياد به نه هوندو ته ڪو هو ننڍين ننڍين ڳالهين تي اٽڪي رهيا هئا ۽ اها ڪهاڻي هت ئي رهجي ويندي. جهاز لڳ ڀڳ ڀريل هو. ڄڻ مَٿا مٿن سان ڳنڍيا پيا هئا. ايتري رش جي باوجود به پي آءِ اي گهاٽي ۾ رهي ٿي. ان سوال جو ڪڏهن به جواب نه مليو. اڌ ڪلاڪ ٻيو به لنگهي ويو، ڪجهه مسافرن کي ويهارڻ ۽ ڪن مسافرن کي سمجهائڻ ۾. سيٽون سڌيون ڪرڻ ۽ بيلٽ ٻڌڻ جو حڪم ٿيو. اُڏام کان اڳ سفر جي دعا گهري ويئي. هر سفر کان پهرين اها دعا گهري ويندي آهي. پوءِ به ڪجهه ماڻهو گهر تائين نٿا پهچن. هر دعا جو تعلق قبوليت سان ته نه هوندو آهي. دعا گهرڻ انسان جو ڪم آهي ۽ قبول ڪرڻ ڪنهن ٻي جو. اِهو ته ڄاڻي ٿو ته اسان جي چڱائي ڪهڙي ڳالهه ۾ آهي ۽ ڪهڙي ڳالهه ۾ ڪونهي. قبوليت ڪڏهن ته دعا موجب هوندي آهي ته ڪڏهن وري رب جي رضا موجب، جيڪي ماڻهو پنهنجي خواهشن کي الله جي رضا جي تابع رکڻ ۾ ڪامياب ٿي وڃن ٿا، انهن جي نظر ۾ ٻئي صورتون هڪجهڙيون هجن ٿيون. اهو به طئي آهي ته جيڪا دعا قبول نٿي ٿئي، اها ڪٿي لکي ويندي آهي ۽ پوءِ هڪ ڏينهن قبول به ڪئي ويندي آهي، پر ڪنهن ٻي زماني ۾ ۽ ڪنهن ٻي هنڌ، ڪنهن ٻي رنگ ۾، چون ٿا ته گهرندڙن ۾ هڪ فقير اهڙو به هوندو آهي، جيڪو پنهنجي ڳالهه مڃرائڻ کانسواءِ پچر نه ڇڏيندو آهي.