4.14: ٻيو ڏينهن
الل وهاڻيءَ ناشتو ڪري ۽ ٿوري ئي دير ۾ تيار ٿيڻ لڳس. قدير جي ذميداري رات جي ڊنر جي هئي، تنهنڪري مونکي ڏينهن جو پهريون حصو چوڌري الهه بخش سان گذارڻو هو. جيئن ئي مقرر وقت تي چوڌري صاحب هارن ڏنو ته آئون ٻاهر نڪري آيس. پهريون ڊاٻو ڊاڪٽر محمد اختر جي آفيس هئي. ڊاڪٽر اختر چاليهن سالن کان واشنگٽن ۾ رهي ٿو. صحت جي شعبي ۾ سندس وڏو ڪم ٿيل آهي. اڳوڻي صدر ڪلنٽن جي دور ۾ هو ڪيترن ئي عهدن تي رهيو. اڄ ڪلهه پبلڪ هيلٿ جي هڪ غير سرڪاري اداري جو اڳواڻ آهي. 1993ع ۾ هن جي سهڪار سان مون واشنگٽن سٽي گورنميننٽ جي صحت کاتي ۾ انٽرنشپ به ڪئي هئي. ان کانپوءِ هو هڪ ٻه ڀيرا پاڪستان آيو ته ساڻس مختصر ملاقاتون ٿيون. هاڻ مون ڳچ وقت کانپوءِ کيس ڏٺو، پر منجهس ڪا به تبديلي نظر نه آيم. هن پنهنجي آفيس جي ڪجهه سينئر همراهن کي به ان گڏجاڻي جي لاءِ گهرايو، ۽ ڏاڍي دلچسپيءَ سان اخوت جي ڪهاڻي ٻڌي. منهنجي ڳالهين جي دوران سندس هڪ جهونو ساٿي لڳاتار ڪنڌ ڌوڻيندو رهيو ۽ آخر ۾ هن رڳو هڪ ڳالهه چئي. اعتبار جوڳي نٿي لڳي! سندس هڪ ٻي همراه چيو اها ڏاڍي خوبصورت ڪهاڻي آهي، جيڪڏهن ان ڪهاڻي کي ڪو داستان گو ملي وڃي ته اها Instant hit آهي. ڊاڪٽر اختر ڪو خوش ٿيو ڇا، هن گڏجاڻي ختم ٿيڻ جي باوجود به اُٿڻ نه ڏنو ۽ اسين هڪ ڪلاڪ وٽس ويٺا رهياسين. ڊائون ٽائون ۾ سندس آفيس به ڪيترين ئي تاريخي هنڌن جي ڀرسان آهي. هِتان هُتان جي ڳالهين کان پوءِ موڪلايوسين. ستين ماڙ تان هيٺ لهڻ ۾ ڪجهه ئي گهڙيون لڳيون. ٿوري دير کانپوءِ پاڻ ميسا چوسٽس ايوينيو تي هئاسين، جيڪا سڌي اميريڪن يونيورسٽي ٿي ويئي.
اميريڪن يونيورسٽي منهنجي يادن جو هڪ اهم سنگم، جتي منهنجو گهٽ ۾ گهٽ ڏيڍ سال گذريو هو. ڊاڪٽر اختر جي آفيس مان نڪري يونيورسٽي پهچڻ ۾ ڪلاڪ کن لڳو. منهنجي لاءِ اها يونيورسٽي ڏاڍي يادگار آهي. مون جيڪو اسلاميه ڪاليج ڪماليا کان سفر شروع ڪيو، ان جي پُڄاڻي هتي پهچي ٿي.