سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

3.12: ڪيڏو آهي شور فضا ۾

صبح ٿيو ۽ ٻي منزل ڏانهن رواني ٿيڻ جي تياري شروع ٿي ويئي. اڄ مونکي نارٿ ڪيرولينا جي شهر ’هاءِ پوائنٽ‘ ذڪي الدين خليفه وٽ وڃڻو هو، جيڪو اخوت جو وڏو مداح ۽ ساٿي آهي. ذڪي صاحب انهن ماڻهن ۾ ڳڻيو وڃي ٿو، جيڪي سراپا نيڪي آهن. سامان ته اسان رات ئي ٻڌي ڇڏيو هو.اَلل وهاڻيءَ جو موڪلائڻ مهل سپنا ۽ دولت کي الوداع چيم. دولت ته گلي ۾ پئجي جهولڻ لڳي. هن جو معصوم ۽ خوبصورت ڳالهيون دل کي وڻي رهيون هيون. هن ڏاڍي پيار سان هڪ ڏينهن وڌيڪ ٽڪڻ جي لاءِ چيو، پر اهو شايد ممڪن نه هو. کيس ڪهڙي خبر ته مون کي پاڻ هتان ايتري جلدي وڃڻ جو ارمان آهي. ايئرپورٽ طرف روانا ٿياسين. ڊيلس انٽر نيشنل ايئرپورٽ جي عمارت تمام وڏي آهي. آئون ۽ ايف ڪي ڳالهين ۾ ايترو ته محو هئاسين جو ٻه گهمرا غلط ٽرمينل طرف وڃي نڪتاسين. نيٺ صحيح رستو هٿ اچي ويو. تلاشي وري تلاشي ۽ پوءِ جهاز ۾ ويهڻ جا مرحلا، جهاز ڏاڍو ننڍو پر ڏاڍو سهڻو هو، چند ئي گهڙين کان پوءِ اسين فضا ۾ اُڏام ڪري رهيا هئاسين. هاءِ وي پوائنٽ تائين ڏيڍ ڪلاڪ جو سفر هو، مسافر به ڪي ججها نه هئا. آئون گذريل ڏينهن جي باري ۾ سوچڻ لڳس. ڊيلس ۾ گهاريل وقت عجيب ڪيفيت ۾ مبتلا ڪري ويو هو. هڪ عجيب بي چيني اندر ۾ محسوس ٿي رهي هئي. ماضي جو لڀجڻ انتهائي وڻندڙ هو. ٽيهه پنجٽيهه سال اڳ جا واقعا دل کي خوشي ۽ ٿڌاڻ ڏيئي رهيا هئا، ننڍپڻ جي بي اُلڪائي ۽ پوءِ پراڻا خواب ۽ ان آئيڊيلزم جو ذڪر جيڪو جواني جو طور طريقو آهي. ائين لڳو ڄڻ اخوت انهن سڀني خوابن جو شروعاتي نقطو آهي. ٻي پاسي ايف ڪي جي علالت جي خبر مون تي وڄِ بنجي ڪري. خوشي ۽ پيڙاءُ گڏوگڏ هلندا رهيا. اها ئي ته زندگي آهي. سندس بيماري تي جان نثار اختر جو هڪ پراڻو شعر ياد اچي ويو.
ساری دنیا کے مریضوں کو شفا دے یا رب!
آج معلوم ہوا ہے کہ علالت کیا ہے۔
ڏک بس ان ڳالهه جو هو ته، هُو پنهنجي صلاحيتن سان انصاف نه ڪري سگهيو. هن جا گُڻ هڪ موذي مرض جي ور چڙهي ويا. هن ڀرپور زندگي گهاري ۽ پوءِ سپنا جي رفاقت ۾ زندگي جا سُندر ڏينهن. پر هو ڏکارو هو ته سندس زندگي ۾ اهي لازوال خوشيون شامل ٿي نه سگهيون. جن جو واسطو ٻين جي ذات سان آهن. هن تبديلي ٿي چاهي، هن سياست جي پُر پيچ پيچرن تي هلڻ ٿي چاهيو، پر ائين ٿي نه سگهيو. فضائي ميزبان اڳيان وڌي پاڻي ڏنو ته مونکي ان ڪيفيت مان نڪرڻ ۾ مدد ملي. مرڪ جو هڪ هلڪو ڏيئو ٻريو. هوا جو رخ ڪنهن ٻي پاسي مُڙڻ لڳو. انهن ماڻهن طرف، جيڪي تبديليءَ جي لاءِ سياست جي واٽ وٺن ٿا. اهڙي ئي هڪ شخص جو نالو ڊاڪٽر خليفه شجاع الدين آهي. جيڪو سياستدان به هو ته دانشور به ۽ هڪ وڏو انسان به هو.