سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

1.25: آمريڪا جو پهريون صدر جارج واشنگٽن

جارج واشنگٽن آمريڪا جو پهريون صدر هو. ان شخص کي قدرت بهترين گُڻن سان نوازيو هو. آمريڪا جي آزادي کان اڳ هو رياست ورجينيا پاران فوجي خدمتون سرانجام ڏيندو رهيو. اهي سندس جواني جا ڏينهن هئا. هو هڪ بهادر، ذهين ۽ بردبار شخص هو. برطانيا ۽ فرانس جي جنگ ۾ هن وڏو نالو ڪمايو، جنگ کانپوءِ هو واپس پنهنجي گهر ”مائونٽ ورنن“ موٽي آيو ۽ پنهنجي ڪٽنبي روايتن موجب سياست ۾ حصو وٺڻ لڳو. پهرين هن جو خيال هو ته آمريڪا تي برطانيا جي حاڪميت برقرار رهي، پر هوريان هوريان هو ان قبضي کان بيزار ٿيڻ لڳو. 1775ع ۾ جڏهن آمريڪي عوام آزادي جو نعرو هنيو ته کيس گڏيل فوج جي اڳواڻي جي لاءِ چونڊيو ويو. هن جي ڏاهپ ۽ تجربو سندس ترڪش جا ٻه وڏا تير هئا. آزاديءَ جي اها جنگ ڪا ايڏي سولي نه هئي، پر سوڀ نيٺ واشنگٽن جا قدم چميا. هو هڪ قومي هيرو بنجي ويو. پر ايڏي وڏي سوڀَ کانپوءِ هو هڪ ڏينهن ماٺ مٺيءَ ۾ واپس مائونٽ ورنن پهتو ۽ وري پنهنجن پالتو ڪتن ۽ گهوڙن سان دل وندرائڻ لڳو. فتح کان پوءِ هر سپهه سالار پنهنجي مٿي تي بادشاهت جو تاج رکڻ چاهيندو آهي، پر واشنگٽن اهڙي ڪنهن به سَڌ جو اظهار نه ڪيو. اهو پاڻ تي جبر جو هڪ يقين کان ٻاهر مثال آهي. سندس اهو انداز ماڻهن کي وڻي ويو ۽ کيس گڏيل راءِ سان آمريڪا جو پهريون صدر چونڊيو ويو، صدر جي حيثيت سان هو بي حد قابل منتطم ثابت ٿيو. هن جي اڳيان سڀ کان وڏي للڪار قومي ايڪي کي وڌائڻ هو، جنهن ۾ هو گهڻو ڪامياب ويو ۽ آمريڪي رياستون فيڊرل ازم جي اصول تحت پنهنجي پنهنجي خودمختياري جي باوجود هڪ مرڪز تي سهمت ٿيڻ لڳيون.
1792ع ۾ هو آمريڪا جو ٻيهر صدر چونڊيو. صدارت جي ٻي دؤر ۾ سندس لاءِ ڪجهه مشڪلاتون وڌيون، ان وقت برطانيا ۽ فرانس عالمي سياست جا ٻه ڪردار هئا. جارج واشنگٽن نئين جنم ورتل رياست کي انهن ٻنهي طاقتن کان جهڙي نموني بچايو، اهو دنيا جي تاريخ جو هڪ روشن باب آهي. 1797ع ۾ هن جي صدارت جو ٻيو دؤر ختم ٿيو، هو چاهي ها ته ٽيون ڀيرو به صدر چونڊجي سگهيو ٿي، ڪجهه همراهن کيس تاحيات صدر بنائڻ جي به رٿ ڏني، جڏهن ته ڪن وري کيس بادشاهه جو درجو ڏيڻ ٿي چاهيو، پر آمريڪا جي اولين قيادت جنهن کي Founding Fathers چيو وڃي ٿو، تاريخ جو مڪمل شعور رکندي هئي. يعني جيفرسن، هملٽن، جان ايڊم ۽ فرينڪلن، انهي چمڪندڙ ڪهڪشان ۾ واشنگٽن هڪ چمڪندڙ تارو هو. هن هڪ ڀيرو ٻيهر مائونٽ ورنن جي پرسڪون خاموشي کي اهميت ڏني ۽ ذاتي اقتدار جي خواهش کي جمهوريت جي نئين شمع تي نڇاور ڪري ڇڏيو. اهڙا ماڻهو مدبر سڏبا آهن، اهڙا ماڻهو ئي قومن جا بنياد رکندا آهن. جارج واشنگٽن 1799ع ۾ گذاري ويو. جمهوري قدرن جو علمبردار هيءَ هڪ عجيب جرنيل هو. سپهه سالاري، سياست ۽ پوءِ قناعت ۽ گمنامي جو پرسڪون رستو، اهڙي گڏپ تاريخ ۾ تمام گهٽ ماڻهن کي ملي ٿي. اسان جهڙن ملڪن ۾ اها گڏپ ته تمام گهٽ آهي. هڪ طرف اهي ماڻهو آهن، جيڪي ڪا جنگ وڙهڻ کانسواءِ ئي فيلڊ مارشل بنجي ٿا وڃن ۽ ٻي طرف اهي ماڻهو آهن، جيڪي پاڻ صليب تي لڙڪي ملڪ ۽ قوم کي بقا جي سوکڙي ڏيئي ويندا آهن. افسوس جو اسان کي جارج واشنگٽن جهڙو هڪ به سپاهي ڀاڳ ۾ نه مليو.
حمیت نام تھا جس کا گئی تیمور کے گھر سے
ايتري دير ۾ اسين قدير جي گهر پهچي وياسين. ان هنڌ جو نالو پوٽومڪ ويلي آهي.