6.10: نوشهره
ايندڙ هڪ سال لازوال جذبن جو سال هو. جنهن به ڪٽنب قرض ٿي ورتو، اهو دعائن جو ڍڳ آفيس ۾ ڇڏي ٿي ويو. اهي دعائون اخوت جي ڪارڪنن کي ڏينهن رات ڪم ڪرڻ تي آماده ڪنديون رهيون. آفتاب، مهتاب ۽ خواجه زاهد، اخوت جا پراڻا ڪارڪن، هڪ نئين عزم سان اڳتي وڌيا. نومبر 2011ع ۾ اخوت جي ٻي برانچ جو افتتاح ٿيو. محبت جو قافلو به ڪڏهن بيٺو آهي ڇا؟ ان برانچ جي لاءِ وسيلا به عمران خان فائونڊيشن، ڏنا. هن مهل تائين پنج هزار ڪٽنبن وٽ ڇهن ڪروڙن کان به وڌيڪ رقم پهچي چڪي آهي. ٻوڏ گهڻو ڪجهه کسي ورتو،پر ڪردار نه کسي سگهي. رڪوري جي سؤ سيڪڙو شرح ان ڪردار جي عظمت جو وڏو ثبوت آهي. قرض وٺندڙن ۾ سؤ کان به وڌيڪ معذور ماڻهو هئا، جيڪي معذوري جي باوجود به ڪشڪول کڻڻ جي لاءِ راضي نه ٿيا. انهن ۾ هڪ وڏو تعداد مسيحي برادري جو به هو. اهي ويا ڄڄورن جي چنبي مان نڪرڻ جي لاءِ اخوت وٽ پهتا. نوشهري جو تجربو ترقي سا لاڳاپيل ادارن جي لاءِ هڪ سونهري مثال آهي. ماڻهن کي خيرات نه گهرجي. کين ته دوستي ۽ ساٿ جي گهرج آهي. ياسمين بي بي، سخي محمد، ناديه خان... اهي فرضي ڪردار ڪونهن، هنن پنهنجي هٿن سان زندگي جي نئين سر اڏاوت ڪئي. خودداري ڇا آهي، اها ته ڪو هنن کان اچي سکي. مالا ڪنڊ جي سيد ابرار جو چوڻ آهي ته اخوت اسان کي نئون درس ڏنو آهي. اسانکي زندگي جي معنيٰ ئي هاڻ سمجهه ۾ آئي آهي. قاسم، نياز، غلام قادر، شيراز محمود شيرازي، ميجر (ر) سجاد احمد، ڇا ته ماڻهو ملڻ لڳا. پشاور، مانسره، اڪوڙا خٽڪ، مردان، مالاڪنڊ، ان دوران فاطميڊ ميموريل اسپتال جي منتطم اسان کي نٿيا گلي وٺي ويئي. بلند پهاڙ، اتانهان جبل ۽ انهن کان به اتانهان جذبِا، هارون الرشيد غلط ته نه چيو هو. ”حيرت ٿي ٿئي ۽ يقين جوڳي ڳالهه ئي ڪونهي ته جڏهن خدا جو هڪ ٻانهون ارادو ڪري ٿو وٺي ته ڪهڙو نه معجزو ظاهر ٿو ٿئي. فرد کان جماعت تائين، جماعت کان قافلي تائين ۽ قافلي کان ڪاروان تائين. خبر ڪونهي ڪير آهي، جيڪو رستن تان ڪنڊا ميڙي ٿو وٺي ۽ ماڻهو منزل طرف ائين ٿو وڌندو وڃي، جيئن پاڻي هيٺاهينءِ طرف وهندو آهي ۽ وهندو ئي رهندو آهي.