6.17: درد جو رشتو وڏو آهي
جامعه اشرفيه جو مهتم مولانا فضل الرحيم هڪ بي حد احترام لائق، بزرگ سراپا محبت ۽ ٻاجهاري شخصيت آهي. هن جي ويجهڙائپ به دلين کي روشن ٿي رکي. هن ڪيترائي ڀيرا جامعه اشرفيه گهرايو ۽ اخوت جي لاءِ دعاگو ٿيو. پروفيسر احمد رفيق ۽ سيد سرفراز شاهه. سچائي، صدق ۽ علم جو پيڪر، صوفي درويش ۽ حق چوڻ وارو. پروفيسر صاحب جهڙا روشن ضمير ۽ با خبر ڪيترا هوندا؟ سندن چوڻ آهي ته اخوت جي وڌڻ ۽ ويجهڻ جو وقت بنهه ويجهو آهي. صدقات بئنڪ جي بشارت به هو ئي ٿو ڏي. تنهنجو سڏ ۽ پڙاڏو. مڪو ۽ مدينو!
ڪيترائي شاگرد اخوت سان رضاڪار طور شامل ٿيا. پاڻ به جوان ته سندن سوچ ۽ فڪر به جوان. اخوت انهن ٻارن جي سينن ۾ اهڙيون ته لاٽون ٻاريون ، جيڪي ڪڏهن به نه وسامنديون. اخوت کين هڪ سوچ ۽ احساس طور متاثر ڪيو. انهن مان ڪيترن ته غربت کي پنهنجي مڙني بدصورتين سان پهريون ڀيرو ڏٺو. فاطمه رشيد ۽ سندس ساٿين، جنهن نموني اخوت ۾ پيهي ڪم ڪيو، ان جو مثال تمام گهٽ ٿو ملي.
مسافر ۽ مهمان نواز- پاڻ کي ڀروسو آهي ته اهي وڌندا رهندا. روشني پکڙبي رهندي. اخوت جو اهو ئي پيغام آهي.