سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

6.17: درد جو رشتو وڏو آهي

سفر پڄاڻي تي پهتو، پر ڪهاڻي اڃا باقي آهي. ڪجهه مسافر، ڪجهه مسافر نواز. انهن جو ذڪر به سفر جي ڪهاڻي جو حصو آهي. انهن مان ڪن جو ته ذڪر ڪري چڪاآهيون ته ڪي رهن ٿا. سيد ابو احمد عاطف، پروفيسر اطهر عظيم، عمار ترين، اخلاق الرحمان، قاضي محمد اشرف، چوڌري محمد علي، محمد عرفان بٽ، عامر علي خان، سعود محبوب، عائشه آفندي، شيخ علاؤالدين، محترمه شاهيمه رحمان، شيراز محمود شيرازي، بلال طارق، نعيم شيخ، ايس ايم اشفاق، خليل ميان، حاجي محمد نواز، حامد زمان، شيخ قمرالحق، مولانا طارق جميل،پاڪستان جي هڪ محبوب ديني شخصيت سندس ذات دين سان وابستگي جي علامت آهي. اخوت جي حوالي سان اسين ٽي ڀيرا سندس مهمان بنياسين، تلمبه ۾ اخوت جي شروعات تي مولانا جو خطاب هڪ يادگار موقعو هو. تقرير جي پڄاڻي تي هن ڳوڙهن هاڻن اکين سان دعا ڪئي. اهڙي ئي دعا هن لاهور جي الحمرا هال ۾ پڻ ڪئي. اها اخوت جي سالياني تقريب هئي ۽ ڳالهه ٻولهه جو عنوان هو، اڄوڪي دور ۾ مواخات. اها تقرير ڪتابي صورت ۾ ڇپجي هزارن جي تعداد ۾ ورهائجي چڪي آهي. هڪ دعا هن بيت الله ۾ پڻ ڪئي، اي خدا! اخوت کي عام ڪري ڇڏ. اي خدا وياڄ کان ڇوٽڪارو ڏيار، مولانا جي بدولت ارادن جي ڪمزوري، اٽل ارادن ۾ بدلجڻ لڳي ٿي.
جامعه اشرفيه جو مهتم مولانا فضل الرحيم هڪ بي حد احترام لائق، بزرگ سراپا محبت ۽ ٻاجهاري شخصيت آهي. هن جي ويجهڙائپ به دلين کي روشن ٿي رکي. هن ڪيترائي ڀيرا جامعه اشرفيه گهرايو ۽ اخوت جي لاءِ دعاگو ٿيو. پروفيسر احمد رفيق ۽ سيد سرفراز شاهه. سچائي، صدق ۽ علم جو پيڪر، صوفي درويش ۽ حق چوڻ وارو. پروفيسر صاحب جهڙا روشن ضمير ۽ با خبر ڪيترا هوندا؟ سندن چوڻ آهي ته اخوت جي وڌڻ ۽ ويجهڻ جو وقت بنهه ويجهو آهي. صدقات بئنڪ جي بشارت به هو ئي ٿو ڏي. تنهنجو سڏ ۽ پڙاڏو. مڪو ۽ مدينو!
ڪيترائي شاگرد اخوت سان رضاڪار طور شامل ٿيا. پاڻ به جوان ته سندن سوچ ۽ فڪر به جوان. اخوت انهن ٻارن جي سينن ۾ اهڙيون ته لاٽون ٻاريون ، جيڪي ڪڏهن به نه وسامنديون. اخوت کين هڪ سوچ ۽ احساس طور متاثر ڪيو. انهن مان ڪيترن ته غربت کي پنهنجي مڙني بدصورتين سان پهريون ڀيرو ڏٺو. فاطمه رشيد ۽ سندس ساٿين، جنهن نموني اخوت ۾ پيهي ڪم ڪيو، ان جو مثال تمام گهٽ ٿو ملي.
مسافر ۽ مهمان نواز- پاڻ کي ڀروسو آهي ته اهي وڌندا رهندا. روشني پکڙبي رهندي. اخوت جو اهو ئي پيغام آهي.