2.26: جيڪا ڳالهه دل مان نڪري ٿي
پاڪستاني شاگردن جو ڏنل لفافو منهنجي کيسي ۾ هو. ان لفافي مونکي ڪيترائي ايثار ۽ قربانيءَ جا واقعا ياد ڏياريا. جهانيان جو نوجوان. لاهور جو حاجي بابا، اسلام آباد جو ڊاڪٽر صاحب، پر هي هڪ ٻي قسم جو واقعو آهي. ان ڏينهن به تيز مينهن پئجي رهيو هو. فطرت جي اک مان ڳرندڙ موتي. آئون آفيس پهتس ته اتي ڪجهه عورتن کي هڪ طرف پريشان بيٺل ڏٺم. مون سندس پريشاني جو سبب پڇيو ته هڪ اڌڙوٽ عورت جي اکين مان لڙڪ وهي آيا. سندس چوڻ هو ته کين 18 تاريخ تي اخوت پاران قرض جو چيڪ ملڻو هو، پر هاڻ اهو چيڪ چار ڏينهن پوءِ ملندو، ان زائفان جو چوڻ هو ته هاڻ هن جي لاءِ وڌيڪ اوسيئڙو بي حد ڏکيو آهي. مون دير جو سبب پڇيو ته خبر پئي ته وسيلن جي کوٽ سبب تاريخ کي اڳتي ڪيو ويو آهي، عام طور تي ائين نه ٿيندو آهي. ان عورت جي مايوسي ڏسي مونکي ڏاڍو ڏک ٿيو. برانچ مئنيجر ٻڌايو ته ارڙهين تاريخ هڪ سؤ ٽن گهراڻن کي قرض ملڻو هو ۽ اها رقم ڪل ويهه لک ٿئي ٿي ۽ ايتري رقم جو بندوبست ٿي نه سگهيو آهي. آئون پريشاني جي حالت ۾ انهن عورتن جي سامهون بيٺو هوس. جڏهن ڪو رستو نظر نه اچي ته دعا جي لاءِ هٿ کڄن ٿا. اوچتو موبائل جي گهنٽي وڳي. هڪ پراڻي دوست جو آواز ڪن تي پيم. هن جي آفيس، اسان جي آفيس جي ڀرسان ئي هئي. هو مونکي پاڻ وٽ اچڻ جي لاءِ چئي رهيو هو. مون انهن عورتن کي دلاسو ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ کانئن معذرت گهري ۽ ان دوست جي آفيس پهتس. اسان جي ڳالهه ٻولهه پندرهن منٽن تائين هلندي رهي، ان دوران انهن عورتن جا چهرا بار بار منهنجي اکين جي اڳيان ڦرندا رهيا ۽ سور جي سٽ دل ۾ اُڀري رهي هئي. تڪليف ۽ دعا. اڃا اهو سلسلو هلي رهيو هو، جو ميزبان پنهنجي ميز جي خاني مان چيڪ بوڪ ڪڍيو ۽ پوءِ هڪ چيڪ لکيو. چيڪ لفافي ۾ وڌو ۽ مونکي ڏنو، مون کيس ان چيڪ جي لاءِ ڪا به درخواست نه ڪئي هئي. هن پاڻ ئي فون ڪئي، پاڻ ئي چيڪ منهنجي هٿ ۾ ڏنائين. مون گاڏيءَ۾ ويهي لفافو کوليو ته پورن ويهن لکن جو چيڪ منهنجي هٿن ۾ هو. انهن عورتن کي ويهه لک گهربل هئا. ٻي ڏينهن چيڪ ورهايا ويا. سڀني ماڻهن کي قرض مليا، ڪنهن کي به اوسيئڙي جي صليب تي لڙڪڻون نه پيو.
اهو واقعو جڏهن به ياد ٿو اچيم ته ڪجهه سوال به اُڀرن ٿا. ان ڏينهن عين وقت تي آفيس ڇو پهتس، جڏهن انهن عورتن کي اُتي پهچڻو هو. منهنجي پُڇڻ تي عورتن جا لڙڪ ڇو لڙي پيا. فطرت جي اکين مان ڳڙندڙ لڙڪ... مون انهن سان دعا ڇو گهري. ان شخص جو اُن مهل فون ڇو آيو ۽ پوءِ هن مونکي جيڪو چيڪ ڏنو اهو ويهن لکن جو ئي ڇو هو. انهن سوالن جا مون وٽ جواب نه آهن، شايد اسان مان ڪنهن وٽ به نه آهن. اهو رڳو اتفاق هو يا ٻيو ڪجهه. هر دعا پوري نٿي ٿئي ۽ هر دعا رد به نه ٿي ڪئي وڃي.
علي رضا جو گهر هڪ ڪلاڪ جي مفاصلي تي هو. مينهن جي باوجود به اسان کي ايترو ئي وقت لڳو.