سفرناما

اخوت جو سفر

هن ڪتاب جي شروعات هارورڊ يونيورسٽيءَ جي هڪ سفر سان ٿئي ٿي. آمريڪا جو هي سفرنامو اصل ۾ اخوت جو ئي سفر آهي. يارهن سالن تي ٻڌل، اخوت جي شروعات، اُن جو فلسفو، اصول، طريقي ڪار، ان جا گُڻ ۽ اوڳُڻ، امڪانن جا نوان اُفق، ائين کڻي چئجي ته اهو سفر در سفر آهي. هڪ اهم سفر، جيڪو هلندي گهمندي ٿيو ۽ ٻيو اهو سفر جيڪو خيالن ۾ ٿيو.
Title Cover of book اخوت جو سفر

4.25: نيڪيءَ جا ٻه واقعا

اخوت جي گذريل رات واري تقريب ۾ ڪيترن ئي ماڻهن مان مکا ميلو ٿيو هو. انهن ۾ هڪ پراڻو دوست عبيد پڻ هو. عبيد گورنمينٽ ڪاليج ۾ مون کان هڪ سال هيٺ هو. اقبال هاسٽل ۾ هو پاڻ سان گڏ هو، پر ايم بي بي ايس کانپوءِ آمريڪا هليو آيو. هن مون کي ورجينيا ۾ پنهنجي گهر اچڻ جي دعوت ڏني. عبيد جي زور تي مون ٻي ڏينهن شام جو وٽس دعوت کائڻ جي هائوڪار ته ڪئي، پر اهو وچن نباهڻ ۾ ڏاڍي تڪليف پيش آئي. ڊاڪٽر قدير ۽ امتياز نور به مدعو ڪيل هئا. اسين گڏجي ميري لينڊ مان روانا ٿياسين ۽ رستو ڀلجي وڃڻ سبب هڪ ڊگهو چڪر ڪاٽي ورجينيا جي ان ننڍي وسنديءَ ۾ پهتاسين. شهر جي هُل هنگامن کان پري وڻن ۽ ساين ولين ۾ گهيريل اهو گهر ڏاڍو سٺو لڳوسين. اتي عبيد جا ڪيترائي مائٽ پڻ موجود هئا. جن مان چوڌري صفدر زلزلي ۽ ٻوڏوارن ڏينهن ۾ پنهنجي وطن واسين جي وڏي خدمت ڪئي. ورجينيا جي ان علائقي ۾ هڪ وڏي مسجد ٺاهڻ ۾ به سندس اهم ڪردار آهي. هو پاڻ به هڪ سماجي ڪارڪن آهي، پر سندس خيال هو ته هاڻ شايد خدمت جو اهو دور باقي نه رهيو آهي. دنيا نيڪيءَ کان خالي ٿيندي پئي وڃي. هڪ وقت اهڙو هو جڏهن ماڻهو اسپتالون ٺاهيندا هئا ۽ اسڪول يا يتيم خانا کوليندا هئا، پر هاڻ ماڻهو اهڙا ڪم ڪرڻ کان لنوائين ٿا. قدير سندس راءِ سان اختلاف ڪيو. سندس چوڻ هو ته اڄ به ڀلا ماڻهو موجود آهن. اڄ به نيڪي جي ڪمي ڪونهي. بدقسمتي اها آهي ته اهڙا ماڻهو منظر عام تي نٿا اچن. اسين پنهنجي گندگي ته ظاهر ڪري ٿا ڇڏيون، پر نيڪي کي لڪائي رکندا آهيون. مون قدير جي ها ۾ ها ملائي ۽ صفدر صاحب کان اجازت گهري ٻه واقعا به ٻڌايم، جيڪي هن جي لاءِ ڪنهن سوکڙي کان گهٽ نه هئا. مون کيس اهو به ٻڌايو ته جڏهن به مايوسي وڌڻ لڳي ته اهي ٻه واقعا حوصلو وڌائڻ جي لاءِ هليا ٿا اچن.