نَڪو ملي ٿي، نه ئي نيڻَ ٿي پڙهڻ ڄاڻي
هُو ڇوڪري به رڳو، سُور ٿي ڏيڻ ڄاڻي
انهيءَ کي ڪهڙي خبرَ، لفظ ڪيئن مارِن ٿا!
جا ڳالهِه ڳالهِه ۾ بس، طنزَ ٿي ڪرڻ ڄاڻي
عمل، نه سوچَ، نه ڪوششِ، تباهه ٿي ويندو
هُو روئڻو، جو ٿڌا ساهَه ٿو ڀرڻ ڄاڻي
سمورا سڱ ڇِني وئينءَ ته خير آ سانئڻ!
هي دل ٿي آسَ جا لاشا سدا کڻڻ ڄاڻي
حياتي کيس ٺڳيندي الائي ڪيڏو اڃا؟
جو شخصُ پيار رُڳو پيارُ ٿو ڪرڻ ڄاڻي
اسان جا خوابَ ورائي ڏئي ته کيس مَڃون!
جو پنهنجي پَرِ ۾ کڻي معجزا هلڻ ڄاڻي!
کٽڻَ جي ڳالهِه اُنهي لاءِ آهه به معنيٰ
سدائين هارَ مان جو حوصلو وٺڻ ڄاڻي
ايازُ ڪيئن پري پاڻَ کان ڪري سگهندؤ؟
اوهان جي دل ۾ ٿو احساسَ جيان رهڻ ڄاڻي
سڀنِ سان مُرڪي ملي ٿي، ملي وَڻڻ ڄاڻي
هُو ڇوڪري به رڳو تِيرَ ٿي هڻڻ ڄاڻي