گهرا گهرا گهاوَ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ مُرڪَ ۾!
دردَ- لهر ڪڪئي ٽُڪرا ٽُڪرا
جهوني جيون- ناوَ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ مُرڪَ ۾!
شعرَ شعرَ ۾ شاعرَ جي
پِيڙا جا پڙلاوَ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ مُرڪَ ۾!
کيڏڻَ وارا! شال کٽين تون
دِل لڳائيه داوَ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ مُرڪَ ۾!
اياز گُل جي شاعريءَ جي ھن مجموعي ۾ 1973ع کان 1986ع تائين جي شاعري شامل آھن جنھن ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، گيت، ترائيل، ھائيڪا، رينگا، ٽسٽا، بيت، دوھا، سوايون شامل آھن. اياز گلَ ھر صنف تي دلفريب شاعري تخليق ڪئي آھي. سندس غزلن ۾ سنڌي ٻوليءَ جي محاورن جو سھڻو، سبيتو ۽ وقتائتو استعمال، سندس شاعريءَ کي نہ فقط نواڻ ٿو ڏئي، پر ان کي وڌيڪ اثرائتو ٿو بڻائي.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو