شهرُ اوندهِه ۾ ڇو پيو ٻوڙي
پنهنجي وارَنِ کي ڪير ٿو ڇوڙي؟
بيوَفا کان وفا گُهرڻ وارو
ڄڻ ته پاڻيءَ تي پيرَ ٿو کوڙي
پاڻَ جي ٿا رڳو مِلون مُرڪي
جڳُ ڪيڏيون ٿو ڪهاڻيون جوڙي
ڪنهن تي ڪائي ميارَ ناهي پرين!
وقتُ ئي ڏاڍو تيز ٿو ڊوڙي
هاڻي شايد وري جُڙي نه سگهان
دردَ آهي ائين ڇڏيو ٽوڙي