جو نه ڀُلجي ڀي نهاري مون کي
ڪيئن سمجهان ته، ٿو ساري مونکي
جيئن وڻيسِ، تيئن هُو ماري مونکي
کيس چئو، چئو ته وِساري مونکي
روز ٿو پاڻُ جيئاريان مان ۽
روز هُو شخص ٿو ماري مونکي
ڇو نٿو ياد اَچان مان توکي!
ڇو نٿو لوڪُ وساري مونکي
پاڻَ ته گُم ٿي وئين ميلي ۾
چؤنڪَ هڪڙي تي بيهاري مونکي
پنهنجي ڪمري جي گندَ ڪَچري جيان
ڪو ذهنَ مان ٿو ٻُهاري مونکي
ڪيڏو همدردَ هيو، مُنهنجو هُو
ويو ڇڏي دردَ سهاري مونکي
ڇو هُو طوفان ويو بڻجي آ
ديپَ جيان پاڻَ ئي ٻاري ويو آ