مُرڪي چِکيا تي چَڙهندو
سو ئي سَڀني کي وڻندو
جاڳي سچُ سدائين آهي
چَهرن تان پردا کڻندو
ڏاها ٿيو، سو روپُ سُڃاڻو
ديسَ کي جو ڌاڙا هڻندو
سِجُ سُتت ئي چڙهندو اهڙو
ساهُه نه ڪو جنهن ۾ سَڙندو
گُل خوشبوءِ ڦهلائي پوءِ ئي
ٽُٽندو، ٽاريءَ مان ڇڻندو
اياز گُل جي شاعريءَ جي ھن مجموعي ۾ 1973ع کان 1986ع تائين جي شاعري شامل آھن جنھن ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، گيت، ترائيل، ھائيڪا، رينگا، ٽسٽا، بيت، دوھا، سوايون شامل آھن. اياز گلَ ھر صنف تي دلفريب شاعري تخليق ڪئي آھي. سندس غزلن ۾ سنڌي ٻوليءَ جي محاورن جو سھڻو، سبيتو ۽ وقتائتو استعمال، سندس شاعريءَ کي نہ فقط نواڻ ٿو ڏئي، پر ان کي وڌيڪ اثرائتو ٿو بڻائي.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو