جنهن ۾ ڪنهن ساٿُ نه سنگُ
جيوَن سو ڪاريهرَ- ڏنگُ
جَڪڙيل پنهنجا جيءَ ائين، جيئن
چَپڙن وِچَ ۾ وڄندڙ چنگُ
انڊلٺ جهڙا سُپرين! تو بِن
جيوَن پاڻيءَ جيان بي رنگُ
جڳَ ۾ پيارُ ورهايو، لاهيو
ذهنَ مٿاران نفرت زنگُ
متان وِسارين نوان نسل! تون
توتي آ، ڌرتيءَ جو ننگُ
مُنهنجو پنڌ اُتان ٿي جاري
جنهن هنڌ دنيا وارن دنگُ
مُنهنجون سوچون سُرها گُلَ
جن جو پنهنجو رنگُ ۽ ڍنگُ