رُت بدل
مينهُن وَٺو
وڻ، جايون ڌوپِجي اُجرا ٿيا
چنڊَ جيان چمڪي پيا
صبح سان ڪنهن چيو پئي:
”مُندَ بدلي آ، بهاريون ٿي ويون“
سوچيو مون:
”پر اَڃا ڀي
مَنَ ماڻُهن جا پرين!
ڌوپِجي ۽ ڪين اُجرا ٿي سگهيا
ساڳي ڪارنهِن قَلب تي قائم رهي
ڪُوڙ جي ڪوٽَن جون ڪِنگريون
ڪَرَ کنيو بيٺيون رهيون
سي مٿانهينءَ کان ٽُٽِي
پَٽِ ڪاٿي هِن پيون؟
پوءِ چوين ٿو ڪيئن تون!
رُتِ بدلي آ، بَهاريون ٿي ويون“
رُتِ بَدلي ڪين آ!
رُتِ بدلي ڪين آهي!!