شاعري

دک جي نہ پڄاڻي آ

اياز گُل جي شاعريءَ جي ھن مجموعي ۾ 1973ع کان 1986ع تائين جي شاعري شامل آھن جنھن ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، گيت، ترائيل، ھائيڪا، رينگا، ٽسٽا، بيت، دوھا، سوايون شامل آھن. اياز گلَ ھر صنف تي دلفريب شاعري تخليق ڪئي آھي. سندس غزلن ۾ سنڌي ٻوليءَ جي محاورن جو سھڻو، سبيتو ۽ وقتائتو استعمال، سندس شاعريءَ کي نہ فقط نواڻ ٿو ڏئي، پر ان کي وڌيڪ اثرائتو ٿو بڻائي.

  • 4.5/5.0
  • 60
  • 29
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اياز گل
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book دک جي نہ پڄاڻي آ

بيت

تو دَرِ ڪيئن اچڻ جي، هينئڙي وِجهان هيرَ،
منهنجا ميرا پيرَ، اڱڻُ تنهنجو اُجرو.
*

جيءَ اسان جا جڪڙيلَ، جيئڻُ مرڻ گڏُ،
سڄڻُ منهنجو سڏُ، آءُ پڙاڏو اُن جو.
*

نئون ڪو عاشقُ پيارَ کي، لِڪائي ٿو جيئن،
اسان توکي تيئن، سوگهو ڪيو ساهَه ۾.
*

آءُ پرينءَ جي وارن سان، گَسِي ڏکڻَ، گهُل!
نئون ٿئي ڪو هُل، هيل وري هٻڪارَ جو.

*

هلي پرين هيجَ مان، جيءَ جيءَ وڄن جهانجهَه،
سانوري جيئن سانجهَه، موهي وجهي مَنَ کي.

*

جانيءَ جڏهن کان هنيو، خيالَن کي کاٽُ،
تڏهن کان گهرگهاٽُ، سُڃَ لڳي ٿو سرتيون!

*

ندوريءَ سان نينهنَ، لائي لڏي وئين هليو،
توريءَ ڏنگن روحَ کي، ڏينڀوءَ وانگي ڏينهنَ،
مِلڻَ سندا مينهنَ، وَسئي ڪيئي وِرهيه ٿيا.

*

ڪوڪو ماڻهو موتِئو، ڪنهن ڪنهن ۾ هُٻڪارَ،
هونئن ته ڪِرڀن ڄارَ، ماڻهوءَ ماڻهوءَ مَنَ تي.

*

پَون پارا پوهَه جا، مارُو ٿا ٿَڙڪنِ،
ڀَڙڪيو ٿا ڀَڙڪنِ، جذبا منهنجي جِيءَ جا!

*

کِلي جڏهن کيچِلي، ڳَلنِ چُڳهَه پونِ،
چِت کي چَريو ڪنِ، ڳلن ڳُجهيون ڳالهڙيون.

*

اکيون وينگسِ واهَه جون، لَڄَ وَنديون ڪاريون،
سِڪان مون ساريون، سپني توڙي ساڀيا ۾.

*

مِٺا مُنهنجي مَنَ ۾، سدا تُنهنجي يادِ،
شالَ رَهي آبادِ، نگري پنهنجي نينهنَ جي.

*

سهڻا! مُنهنجيءَ سوچ کي، ڏي ڪا سونهنَ ذَري،
پونِ جيئن ٻَري، ڏِيئا مُنهنجيءَ ڏاتِ جا.

*

آهيون اَڄ حيات، اسان مِٺا ميت!،
سڀان رُڳو گيتَ، رهجي ويندا راڄَ ۾.

*

مُرڪي وڌيا موتَ ڏي، گهوٽنَ کاڌا گهاوَ،
ڏاڍن جا ڏهڪاوَ، لٿا ڄاڻ ته ڏيهَه مان.

*

اڳتي وڌو، ڪُوڙَ جا، اِجهي ڪِريا ڪوٽَ،
ماڳَ پُڄي پوءِ موٽَ!، مَهڻو کڻجو ڪينڪي.

*

مُنجهيلَ مُنهنجي مَنَ تان، وِسوسا ويچارَ،
آئي تُنهنجي سارَ، لحظي منجهه لهي ويا.

*

دل جا ديپَ جليا، راڻل ڪارڻ راهَه ۾،
آيو ڦولَ کِليا، مَنُ- مندرُ ويو مَهڪجي.

*

وَسي دل دماغَ تي، يادُن جي برسات،
سڄڻُ ساري رات، نيڻين بندَ ڀڄي پيا.

*

سڄي هونئن سنسارَ ۾، اوندهِه اوندهِه ٻاٽَ،
لالڻ! تون ئي لاٽَ، ويراڳڻِ جي واٽَ جي.

*

ٻوڏِ ڪَچي ۾ جيئن، ٻوڙيا ڪَچا گهرَ،
تُنهنجن يادن يرَ! ائين ٻوڙيو ذهن کي.

*

اکيُن ۾ سپنا ائين، ٿَرَ ۾ جيئن ٿوهرَ،
تن مان ڪوئي پَر، ساڀيا ماڻي نه سگهي.

*
جذبا پنهنجي جيءَ جا، نِڪورا ۽ نِجُ،
سِڪَ اسان جي سِجُ، رِجي پوندين برفَ جيان!

*

اکيون اُڀيون اُڀَ ڏي، چڙهي آءُ ته ”چنڊَ!“
اونداهين جا منڊَ، ٽُٽي ٽُڪرا ٿي وڃن.

*

اَٽي اَجهي ۾ مُئلَ، ماڻهو ويچارا،
پيارُ ۽ پيارا، وِسري وينِ دل تان.

*

ويتر چاڪَ چِڪائڻ لاءِ، آئي آهي عيدَ،
کائي آسَ، اُميدَ، بُکين، پيٽَن ڍوَ ڪيا.