تُنهنجون يادون، نه تون!
جاني ڙي! ڪيئن جيئون؟
دوستَ! وڌنديون وڃن
تو سواءِ وحشتون
جي نه مُرڪي سگهون
آءٌ روئي پئون
پاڻ لئه آهي بس
تُنهنجو مُرڪڻ خوشيون
گُهنڊَ پائي مِلون
تنهن کان وِڇڙي وڃون
چُپِ، چَپَ هن ته ڇا؟
چُپِ ناهن اکيون
پنهنجو هر پل اُماس
تو سدا چوڏِهيون
پاڻ پرچيلَ هُجون
جڳَ کي باهِه ڏيون
ڪجهه نه ڏِسجي پيو
تيزِ ڪيو روشنيون
نيٺ مُرجهائبيون
گُل ٿي مُکڙيون