اجنبين وانگي ملياسي تون، مان
نه رُناسي، نه کِلياسي تون، مان
ساڀيا جو نه ڪوئي روپُ مِليو
سپنا، سپنا ئي رهياسي تون، مان
زندگيءَ هيءَ جُوئا به هارائي
آخري داءُ هياسي تون، مان
جيئن افسانو ڪو عُنوانَ بِنان
تيئن اي دوستَ!، تياسي تون، مان
لُڙڪَ ته کوڙَ وهيا، وَهندا رهيا
صرف مُرڪي نه سگهياسي تون، مان
ڪيئن هڪٻئي کي سهارو ڏيون ها
هڪ ئي وقتِ ڪِرياسي تون، مان
جڳَ جي اک ۾ سدائين ڄڻ ته
ڪَکَ وانگي ها پياسي تون، مان