اوسيئڙو
اوسيئڙي ۾ آهيان سانئڻ!
شهرَ تُنهنجي جا، جڏهن سڀ ماڻهو
گُلَ هٿن مان رکي پٿرَ کڻندا
جن جي اکڙُين جي جڳهَه چهري تي
هوندا چڻ ڪي به سجايَلَ ٽانڊا
جن مان اُلري ڪي اُلا نفرتَ جا
مُنهنجي جذبن کي ڪندا
رکَ، ساڙي.
مان انهيءَ ڏينهن جي اوسيئڙي ۾
آهيان سانئڻ!
تُنهنجي گهرَ جيان، تُنهنجي دِل جا مون تي،
سڀ دروازا جڏهن بندِ ٿيندا
مون تي هڪ اوپري نِگاهَه وجهي
راهَه ۾ گڏجي تون گُذري ويندينءَ
۽ انهيءَ پل ئي، انهي راهَه مٿان
مان سندم پيارَ ۽ ويساهَه جا
وِکريلَ موتي
ميڙيندي ميڙيندي
راهَه جي ڌوڙ ۾ گُم ٿي ويندس.
مان اُنهيءَ ڏينهن جي اوسيئڙي ۾
آهيان سانئڻ!