هاڻي هرڪو پُڇڻ لڳو آهي
توکي آخر ’ايازَ‘! ٿيو ڇاهي؟
پاڻ کي هيلَ تائين دوکو ڏينم
سچُ پُڇو مُنهنجو ڪوئي ڀي ناهي
زندگيءَ جو هرهڪ قدم ٿو وڃي
موتَ جي رِڻَ- پَٽن ڏي ئي ڪاهي
ڪنهن پَهرِ دل اِهو ٿي چاهي، بس
پاڻَ کي پاڻَ ئي ڇڏيان ڊاهي
ٻيا ته ٻيا، جنهن جي ڪاڻِ جيئرو رهيس
تنهن به اڄُ دل تان آ، ڇڏيو لاهي
مرڻَ تائين اِها ڪندس ڪوشش
زندگي ڪنهن طرح سگهان ٺاهي