ڳالهِه، ڇڏيو ٻي مرهمَ جي
غم ئي دوا، پنهنجي غَمَ جي
پنهنجو ڪوئي ڏوههُ نه آهي
ڀوڳيون پيا ٿا آدمَ جي
وَبا جيان ڦهلِي جَڳَ ۾
ڳالهِه، اسانجي سنگمَ جي
هُوءَ تصويرَ به سونهنَ بڻي
ڪنهن ٻئي جيونَ- البمَ جي
تُنهنجي ڀي جي ڪم نه آئي
پوءِ حياتي ڪنهن ڪمَ جي؟
ڪهڙا حالَ پُڇين ٿو جاني!
روزُ ڏهين آ محرمَ جي
هر پَل دِل جي سوڪَهڙي کي
اَسَ رهي ٿي آگمَ جي