نِيري اُڀَ تي جيئين ستارا هِن
لُڙڪَ اکڙين ۾ ايئن ڦهليا هِن
ساريون همدرديون کپي ويندوَ
گهاوَ پنهنجا تمام گهِرا هِن
جن جي ڪائي به ساڀيا ناهي
سي اَسانجي اکين جا سپنا هِن
ڪير ڄاڻي ته ڪهڙِي راهَه وٺن
جيڪي تُنهنجي شهر مان نِڪتا هن
يادون بارودَ جي سُرنگن جيان
ذهن ۾ هر طرف ڌماڪا هن
جن جو احساس ويو مري آهي
هاڻي ماڻهو اُهي ئي جيئرا هِن
پهڻَ- اکيون، کنڊرَ کنڊرَ چهرا
هر طرف دٻيل ڄڻ ته نعرا هِن
جن جي چهري تي جنگِ جي ڪارنهن
تن جي هٿ ۾ اَمُن جا جهنڊا هِن!
روز چِيڀاٽجن ته به خاموش
ماڻهو ڏامرَ جا ڄڻ ته رستا هِن