پِيڙا، پُورَ ۽ سُورَ سهيڙي
ڇا ڇا آيسُ موتي ميڙي
پيارَ جو ٻِجُ ڇَٽي دل- ڌرتي
هيرَنِ جهڙو هاري کيڙي
وقتُ وڏي مرهمُ آهي، پر
يادِ ڇڏي ٿي ڦَٽَ اُکيڙي
شالَ مان سِجُ ٿيان جيڪو ٿو
لَهندي ڀي ڳاڙهاڻِ پکيڙي
جڳُ پيو پوءِ جهومي، جنهن تي
سازُ ڪو اهڙو وڃبو ڇيڙي
اياز گُل جي شاعريءَ جي ھن مجموعي ۾ 1973ع کان 1986ع تائين جي شاعري شامل آھن جنھن ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، گيت، ترائيل، ھائيڪا، رينگا، ٽسٽا، بيت، دوھا، سوايون شامل آھن. اياز گلَ ھر صنف تي دلفريب شاعري تخليق ڪئي آھي. سندس غزلن ۾ سنڌي ٻوليءَ جي محاورن جو سھڻو، سبيتو ۽ وقتائتو استعمال، سندس شاعريءَ کي نہ فقط نواڻ ٿو ڏئي، پر ان کي وڌيڪ اثرائتو ٿو بڻائي.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو