وڇوڙي جو پهريون نظم
چو ڏِسائُن ۾ ڌُوڙ اُڏري ٿي
وقتَ جا پيرَ ڄڻ ته وَڍجي ويا
هر گهڙي سالَ وانگي گُذري ٿي
ڪنهن به گُلَ ۾ سُڳنڌِ ناهي رهي
بس اُڀا تيز صرف ڪنڊا هِن
آڱرُين ۾ ٿا جيڪي لهندا وڃن
ٽيپِ تان ڪوبه خوبصورت گيتُ
صرف هڪ شورُ ٿو لڳي هاڻي
دردَ کي عُمرِ ٿي آ ساماڻي!
پاڻ کي پاڻُ اوپرو ٿو لڳي
ٽهڪَ تي روڄَ جو گُمان ٿو ٿئي
ڄڻ ڏِسڻ ۾ ڀَڳل لڳان ٿو مان
آئيني کي مُئل لڳان ٿو مان
تون وئي آن، ته ائين ڀاسي ٿو!
تون وئي آن ته ايئن ڀاسي ٿو!
*