دوها
مون کي واهَ جو روليو آهي، دُنيا ۾ انسانَ!
توکي جهڙو حالُ وڻي ٿو، تهڙو حالُ ڪجانءِ.
ها، ليڪن او منهنجا جيوَن! ٿورو خيال ڪجانءِ.
موتُ لڳو پئي هرڪو منظر، رُڃَ حياتي ڀاسي،
تُنهنجو پيار وٺي آيو آ، ٻيهر جيونَ پاسي.
هٿَ- تِريءَ جا ڇڏي ويون سڀ رستا، ريکائون،
سپني سپني ۾ ڳولنِ ٿيون، پاڻَ کي ساڀيائون.
پيارَ کي نيٺ بَسيرو گُهرجي، ايندءُ تون ڏِسجانءِ!
ها بَس دل جي هڪڙي ڳِڙکي، کولي تون رکجانءِ!
جنهن پياري جي نانءِ هُيا مون، پنهنجا نيڻَ ڪيا،
تنهن هٿاران ذَرا ذَرا ٿي، آهن خوابَ ويا.
وقتَ سان هر ڪنهن شيءِ ۾ آيا، آهن ڪيڏا ڦيرا،
دردَن پر دستورَ نه بدليا، ساڳيا دِل ۾ ديرا.
*
منهنجا پِيلا ڳَلَ ڏسي، مون کي تون مايوس نه ڄاڻ،
آهي بسنتِ رُتِ اچڻ جو، پِيلو رنگُ اُهڃاڻ.
پنهنجي مذَهبَ، رنگَ، نسل کي ڳنڍِ ۾ رکُ ٻڌي،
باقي مون جيان پيارُ جي چاهين، مون ڏي آءُ وڌي!
اونداهيُن جو سِينو ڦاڙي، جڏهن ڦُٽي ڪا باکَ،
اکِ نه ڪائي آلي رهندي، سنڌڙي! تُنهنجي ساکَ.
سچُ سمائي جڏهن اسانجا، گونجيا گهرَ گهرَ گيتَ،
تڏهن اسان جي جيتَ آ سائين!، تڏهن اسان جي جيتَ!
ديپُ جلي جيئن انڌيارن کي روشنيون بخشيندو آ،
شاعرُ ڀي تيئن جيءُ جلائي، گيتَ گُلابي ڏيندو آ.
*
جوڀَن تُنهنجو ائين پرين!، جيئن مؤجَن ۾ مهراڻ،
ڀَرِ ۾ ويٺين پيدا ٿي پئي ساهَن ۾ سُرهاڻ.
ڦِڪي ڦِڪي جيونَ ۾ چاهتَ، ڀري ڇڏي ٿي رنگُ،
هونئن ته حياتيءَ جو هرپل آ، ڪاريهرَ جو ڏنگُ.
پيچُ اوهان جي پيارَ سان پائي، پيارُ اسان جو ڪُڏي پيو،
مينهوڳيءَ ۾ پينگهَه وِجهي، جيئن ننڍڙو ٻالڪ لُڏي پيو.
تنهنجي دم سان دنيا آهي تون آن دُنيا ڪاڻِ،
رنگ برنگي دنيا آهي، مُرڪي مُرڪي ماڻ.
سِپَ جي سيني منجهه اچي جيئن، موتي بڻجي بوندَ،
مُنهنجيءَ دل ۾ اچين ته تون ڀي، موتي ٿي پئين هوندَ!
*
اڄ به تُنهنجي آسَ لڳائي، واٽَ تَڪي ٿو پياسو مَنُ،
آسَ نراسَ ته ٿيڻي ناهي، جانبَ! جيسين آ، جيونُ!.
جيڪي تو ها گيتَ سُڻايا، پِيڙَ ڏين تن جا پڙلاوَ،
انولَ سائين! هر هر ڇُلڪن، گهايل مَنَ جا گهاوَ.
چاهَه ڏنا جي چَهڪَ اڃا ڀي، تازا آهن سي او راڻي!
مون وٽ ڪوئي گيتُ نه باقي، ڪوَيل آخر ٿي وئي ساڻي.
ڏوُر پيو ڪو چنگ وڄائي، مٺڙو مٺڙو چنگُ،
سُرهو سُر سنگيت ائين جيئن، تنهنجو مُنهنجو سنگُ.
ميتَ آ، توکي موٽي اَچڻو، کُٽڻي آهي ڪاري رات،
پوءِ مان چوندس ڏِس او دنيا! محبت ناهي کاڌي ماتِ.
*
روئيندي روئندي راتِ ٿي گُذري، ڏُکيو ٿو گُذري ڏينهنُ،
سوچيان ويٺو مُورکَ ماڻهو، ڇو ٿا لائنِ نينهنُ!
”جيءَ جَڙءَ کي جَسُ“ چيو جن، پيارَ کان وڌِ سي پيارا ها،
پري هليا ويا پريت ڇڏي جي، سي ڪمزور سهارا ها.
هرڪو ماڻهو راڻو ناهي، ڪوڪو موملُ ماڻيندو
مُلهه نه محبت ملندي آ، جو ڏوڪڙَ ڏئي ڪو آڻيندو.
*
ڀلي وِساري ويهو هاڻي، مون کي مُنهنجا ميتَ!
جيءُ اوهان جو جهوري وجهندا، مون کانپوءِ هي گيتَ.
واٽَ اوهانجي ڪين لَڌي سي، ڀٽڪي ڀٽڪي ٿَڪجي پياسي،
سُور بڻائي سازَ اسان پوءِ، گهايل گهايل گيتَ چياسي.
سچُ سمائي جڏهن اسانجا، گُونجيا گهرَ گهرَ گيتَ،
تڏهن اسانجي جيتَ آ سائين!، تڏهن اسانجي جيتَ.
گيتَ اَمر سي جن ۾ آهي “اَناالحق“ آوازُ،
سرمدَ واري سوچَ آ، جنهن ۾ آزادي جو سازُ.
مُنهنجي جيءَ جا جذبا جنهن پَر، اُٿلون ڏيندا آهن،
گُلڙن جهڙ گيتُ ذهن تي، سِرجي ايندا آهن.
*
لائي توڙ نِڀائن جيڪي، سي ئي مُڙسَ مهان،
صدقو تن تان ساهُه اسانجو، تن تان گهوري جان.
پيارُ ڪرڻ وارا ٿا پَهرن، پِيڙا جي پوشاڪَ،
پرينءَ جي دَرَ جي خاڪَ ٿا سمجهن، ٿَڌڙي مِٺڙي ماڪَ.
ديپُ جلِي جيئن اَنڌيارن کي، روشنيون بخشيندو آهي،
شاعرُ ڀي تيئن جيءُ جلائي، گيتَ گُلابي ڏيندو آهي.
گُل! ڪنهين کي سڀ ڪُجهه سمجهيم تون ڀي پريت لڳاءِ،
سيني ۾ ڪو هَلڪو هَلڪو، مِٺڙو سُور سماءِ.
توکي ساري نيڻَ اسان جا، بادلَ وانگي بَرسيا ها،
هلندي هلندي تُنهنجي دَرَ تي، خيالَ اسان جا تَرسيا ها.
*
تُنهنجي چهري جي آکاڻي، جنهن پرِ نيڻَ پڙهنِ،
تنهن پر سِڪَ سمونڊَ ۾ ڪيئي، وِيرون يارَ!، چڙهن.
خالي کوکي جهڙا ماڻهو، بندِ سڀن جي دل جا دَرَ،
ميڪ- اَپ جي تَهه هيٺان چهرا، ڊِٺل شهرَ جا کنڊرَ.
دِل دنيا جي اونداهيُن ۾ ڪين چڙهي ٿو چنڊُ،
جذبا پنهنجا اَن- ڪَڻا هِن، جيونُ جيئن ڪو جنڊُ.
پوپٽَ جهڙا ماڻهو، تن جو پارسَ جهڙو پيار،
سِڪَ تنين جي سِيني ۾ آ، هر دم تارؤن تار.
باکَ ڦُٽڻ سان ڦِٽي ويندو، اونداهيُن جو کيلُ،
ڪين ڪڏهن ڪو جوڙي سگهندو، جذبن ڪارِڻ جيلُ.
*
آءٌ ائين ٿي ويندس دلَبر!، ٿيندي توکان ڌارَ،
شيءِ کَسجڻ تي روئي ڏينِ جيئن، کِلندي کِلندي ٻارَ.
ديپُ ته ڪوئي ناهيان مان، پر آهيان مان ٽانڊاڻو،
تيزَ هوائن ۾ ڀي جيڪو، ڪڏهن ڪين اُجهاڻو.
هيڊو رَتُ ڇڏايلُ جيونُ، پل پل جنهن ۾ اُلڪا،
ماڻُهنِ جي ٽَهڪن مان ٻُڌجنِ، جِهيڻا جِهيڻا سُڏڪا.
*
غَمَ اوهان جا ۽ دنيا جا، کڻي گُهمون ٿا جيئن،
ايڏا بارَ کڻي پوءِ ڪوئي، جِيئرو رهندو ڪيئن؟
ڏِٺي نه جنهن کي سِڪَ لهندي هئي، ڏينهنَ ۾ ڏَهه ڏَهه ڀيرا،
ڏيڍُ سالُ ٿيو ملي اُنهيءَ سان، وقتَ وقتَ جا ڦيرا.
آهي جتان اُڇلايو ويو، جهوپن تي پٿرُ،
ڪيئن ڀلا پوءِ بچندو هاڻي، شِيشي جو سوگهُر؟
ڏينهنَ جي پُوڄاريُن تي ڇانيو، ڪاريءَ راتِ جو ڊَپُ،
شهر جا ڏاها ڀي چُپ آهن، چُري نه ڪنهنجو چَپُ.
لَڏي ويا سي جوڳي، جيڪي پڪڙيندا ها نانگَ،
هاڻي سارو ڳوٺُ هِراسيلُ، اوطاقون ڀڙڀانگَ.
گُل ته آهي پاڳل ماڻهو، پاڇولي کي ڳولي ٿو،
هر دم ٽَهڪن ٽِڙندڙ، پنهنجيءَ هستيءَ کي پيو رولي ٿو.
*
سالَ برابر لڳندي آهي، توبِن هڪ گهڙي،
ڪيئن گُذاري سگهبا جاني!، ڏهَه هاڙا هي.
ٽِن ڏينهنِ کان مليو نه آهين، آهي مَنُ اُداس،
چوڏهينءَ چنڊ اَمبر تي آهي، ڀانيان پوءِ به اُماس.
ساڀيائُن کي ساري ساري، ڏَرا ڏئي ويا نيڻَ،
ڪلهه به سپنا سيڻ اکيُن جا، اَڄ به سپنا سيڻَ.
شيؤ وڌائي، ڪپڙا ڦاڙي، بَنَ ڏي نِڪري وڃجي،
دل چاهي ٿي اڄڪلهه پنهنجي، پاڻ کان وِسري وڃجي.