هڪ مجبوري آ
بند ٿي وئي
۽ روڳَ- رستي تي ٿِڙندو رهيس ۽ ٿُڏبو رهيس!
نه ڪوئي سڏُ ٿيو، هٿُ وڌيو
نه ٽيڪَ ملي،
رُڳو اهوئي ٿيو، مون تي ٽَهڪَ ڏيئي وڏا
هوا کِلي آهي، رستي جي
هيکلائي کِلي
۽ اَڌ سُڪل ڦَٽن تي هي روز رُهنڊَ نئين
سڀيئي رستا مُنجهيلَ
خواب خواب راهَه سنئين
ٽهڪَ جي نانءَ کان نا آشنا هي چَپَ مُنهنجا
بَسنت- رنگَ کان اوپريون نگاهون هي
ڪنهن هڪ نهارَ لئه
سالن کان منتظر اکڙيون
جنين جي ڀاڳَ ۾ لِکبيون رهيون ٿي مايوسيون
نه ڪنهن جي پيارَ جو امرتُ، نه جيئڻ لئه اُتساهه
لڳي ته ساهُه، هرهڪ ساهُه
آهي پويون پَساهُه!!
تڏهن جن دل جي انڌيرين گِهٽين کي روشن ڪيو
۽ ماءُ جيان وجهي ڀاڪرُ، چُميو نِرڙ، منهنجو
انهن جن منهنجي خيالن جا ديپَ ٻاري ڇڏيا
۽ وارَ سوچَ جا، پاٻوهَه مان سنواري ڇڏيا
جنين حياتي ڏني مُنهنجي
مُئلَ لفظن کي
۽ گهاوَ گهاوَ اُميدن جي ڪئي مسيحائي!
اُنهن جي هوندي حياتيءَ مان گُم تنهائي.
پوءِ هاڻي عرصي پُڄاڻان
جي مُرڪَ، مُرڪي آ
سدا جي ننڊَ وِساريل اکين کي خوابَ مليا
سُکن آ ڪنڌُ ورائي ڏٺو، ڏِسي ۽ کِليا
۽ دل جي باغَ ۾ ڪجهه رنگَ رنگَ ڦولَ ٽِڙيا
ته هاڻي ڪيئن ڪري ٿو سگهان ۽ ڪيئن ڪيان؟
پُراڻا دوستَ ڇڏيان؟!
ايئن ڪٿي ڪري ٿو سگهان!!
ٻه ٽي جي سُکَ مِليا هِن ته پوءِ
هاڻي مان
”دُکن کي ڪيئن چوان؟
دوستَ منهنجو دَرُ نه ٽَپو!!“
*