ٽُڪرا ٽُڪرا ٿيو پيو آهيان
پوءِ به پٿر کان پيو ٿو گهٻرايان
مونکي معلوم آ، ته مان ڇاهيان
تُنهنجي جُتيءَ ۾ پيرُ ڪيئن پايان؟
ايئن ڀلا ڪيستائين ٿي سگهندو؟
تون ته ڊاهيندو رهُه ۽ مان ٺاهيان
تُنهنجي معيارَ کي پُڄي نه سگهيس
هونئن ته ڪاٿي نه مان پُڳو آهيان!
هر ماڻهوءَ سان ڪين نفرت آ
هر ماڻهو کي ڪين ٿو چاهيان
ذهنَ جي ننڍڙي رُٺل ٻالڪَ کي
يادَ جي ٽولَ سان ٿو پرچايان
سج لَٿو ته شهر، ٻُڏي ويو اوندهِه ۾
هر روشن منظر، ٻُڏي ويو اوندهِه ۾
ڇوڪرَ!، تُنهنجي پيارُ جون پٿر ٿيون اکڙيون
اوسيئڙو ۽ دَرُ، ٻُڏي ويو اوندهِه ۾
چنڊَ- پرينءَ جي چهري تي، ڪاوڙِ- ڪَڪِريون
دل جو ننڍڙو گهرُ، ٻُڏي ويو اوندهِه ۾
وقتُ ڪڍي ڪُجهه ايندڙ وقت جو اُلڪو ڪرِ
تُنهنجو سارو تَرُ، ٻُڏي ويو اوندهِه ۾
آزاديءَ جا ديپَ جليا جي ذهننِ ۾
ساٿي!، هر سنگهرُ، ٻُڏي ويو اوندهِه ۾
روپُ وٺي نئون آءُ وري روپا ڪولهي!
ٿاريليون ۽ ٿَرُ، ٻُڏي ويو اوندهِه ۾