سدا توکي ساري، سدا توکي ساري
پيو ٿو جِيان يادِ تُنهنجيءَ سهاري
ڏئي وَڍَ، وري پاڻَ ئي ڏَڍُ ڏئي ٿي
ائين زندگي پئي ٿي ماري جِياري
ڪي ڳالهيون، مسئلا ۽ مجبوريون هِن
ائين ٿو ڀلا ڪير ڪنهن کي وساري!؟
انهن کان نه ڌرتيءَ جي ڪا ڳالهِه ٿيندي
ڇڏي سوچَ جن آهه اُڀَ تي اُڏاري
هلو مُرڪَ مان سُرڪَ ڀرجي هلي
ڏِسو ماڳ مُرڪي پيو ٿو نِهاري