اوهانجي درَ تي ايئن بيٺا رهياسي
گهٽيءَ جي نانوَ جو ڄڻ بورڊ هياسي
هليا ڳولڻ هُياسي آئيندي کي
شهر جي گوڙَ ۾ گُم ٿي وياسي
ڪَچي مِٽيءَ مان جوڙي زندگيءَ کي
تِکي برسات ۾ نِڪرن پياسي
اَسان تُهمتَ کنئي ۽ هُن پٿرَ
زماني سان نوان ناتا ڳنڍياسي
اُهي اکڙيون به، اکڙين جهڙيون اکڙيون
اسان جن جي مُهابي جِي سگهياسي