عشقَ عجبُ ئي رنگُ رچايو
تون آئين ڄڻ سانوڻُ آيو
روزُ اَچي ٿيون ننڊَ ڦِٽائن
پنهنجنِ يادُن کي سمجهايو
جذبا ماريا ويا سجدي ۾
يارو! ڪو ڪيڏارو ڳايو
ساري جڳَ لئه ڇانوَ ٿياسي
پيارَ حياتيءَ کي ڦهلايو
سچُ پچُ هاڻي روئي پئبو
هِيسيلَ کي چو ٿا هِيسايو!
هاڻي ڏاڍي وحشتَ ٿئي ٿي
ائين نه تڪڙا رنگَ مَٽايو
سڀ ڪُجهه سمجهيو ويٺا آهيون
ڇا سمجهون؟، ڇاٿا سمجهايو!
ديونِ جي وستيءَ ۾ آهيون
باقي ڇا کئون ٿا ڇِرڪايو؟
خوشبوءِ ڪين ختم ٿي سگهندي
ڇا جي هڪڙو گُل ڪُومايو!