ميرا ڪپڙا رهن ٿا، شيو وڌيل
ساري دنيا کان ٿا رهون ڪٽيل
مُنهنجي جيونَ جيان آهن اڄڪلهه
مُنهنجي ڪمري جون هڙَ شيون وِکريل
ڪنهن گناهه جي سزا جي خوفَ جيان
ذهنَ سان يادِ ٿي رهي چِنبڙيل
تو سواءِ هر گهڙي پرين! آهي
ڪنهن بيوَهه جي سينڌِ جيان اُجڙيل
روز توڙي ملون، تڏهن به ائين
جيئن ميلي ۾ ڪي مِلن وڇڙيل
ماڻهو سُهڻا، غزل ۽ گُلَ جهڙا
بيوسيءَ جي صليب تي ٽنگيل